Ελευθερία Μπερνιδάκη-Άλντους



Υγεία - Ιατρική Περίθαλψη

Μπερνιδάκη-Άλντους » Αναπηρία και Βουλή των Ελλήνων » Πρακτικά Επιτροπής για την Αντιμετώπιση των προβλημάτων που απασχολούν τα άτομα με αναπηρία- Περίοδος ΙΑ'- Σύνοδος Α' και Περίοδος ΙΑ'- Σύνοδος Β'

Πίσω στο Πρακτικά Επιτροπής για την Αντιμετώπιση των προβλημάτων που απασχολούν τα άτομα με αναπηρία- Περίοδος ΙΑ'- Σύνοδος Α' και Περίοδος ΙΑ'- Σύνοδος Β'



ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΙΑ' - ΣΥΝΟΔΟΣ B'
ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ,
ΠΟΥ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

22 Μαρτίου 2006

ΠΡΑΚΤΙΚΟ
(Άρθρο 40 παρ. 1 του Κ.τ.Β.)

Στην Αθήνα σήμερα 22 Μαρτίου 2006, ημέρα Τετάρτη και ώρα 9.45΄ π.μ., συνεδρίασε στην Αίθουσα 150 του Μεγάρου της Βουλής, η Ειδική Διακομματική Επιτροπή για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που απασχολούν τα άτομα με αναπηρία, υπό την προεδρία της Προέδρου αυτής, κυρίας Ελευθερίας Μπερνιδάκη – Άλντους, με θέμα ημερήσιας διάταξης: Υγεία – Ιατρική Περίθαλψη.

Η Πρόεδρος της Επιτροπής, αφού διαπίστωσε την ύπαρξη απαρτίας, κήρυξε την έναρξη της συνεδρίασης και έκανε την α΄ ανάγνωση του καταλόγου των μελών της Επιτροπής. Παρόντες ήταν οι Bουλευτές κ.κ.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΕΡΝΙΔΑΚΗ – ΑΛΝΤΟΥΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής): Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σήμερα το θέμα μας είναι η υγεία και οι τρόποι βελτίωσης του συστήματος της υγείας, για να είναι καλύτερη η ποιότητα ζωής των πολιτών με αναπηρία και των οικογενειών τους.

Οι εισηγητές είναι οι κ.κ. Τσαντούλας και Νασιώκας, γιατροί και οι δύο με μεγάλη πείρα στα θέματα αυτά.

Το λόγο έχει ο κ. Τσαντούλας.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΑΝΤΟΥΛΑΣ:
Κυρία Πρόεδρε, κύριοι συνάδελφοι, στη χώρα μας η αντιμετώπιση των θεμάτων αυτών στηρίζεται σε μια μικρή, σχετικά, δυνατότητα προσφοράς ιατρικών υπηρεσιών με ανεπαρκή αριθμό εξειδικευμένου ανθρώπινου δυναμικού και σχετικά λίγες ειδικές διαγνωστικές μονάδες. Παρόλα αυτά, υπάρχει γενική εντύπωση ότι ενώ η διάγνωση έστω και με δυσκολίες και κάποιες καθυστερήσεις γίνεται στο μεγαλύτερο ποσοστό ικανοποιητικά, ωστόσο υπάρχει πρόβλημα στην αποκατάσταση και στην υποστήριξη αυτών των ατόμων, που συχνά γίνεται σπασμωδικά και όχι συντονισμένα. Βασική, επομένως, ανάγκη αποτελεί η φροντίδα για την εξασφάλιση επαρκών ειδικών κέντρων συγκεκριμένων ειδικοτήτων και εξοπλισμού, που να καλύπτουν όλη τη χώρα.

Σε συνάφεια με τα παραπάνω βρίσκεται και η δυσχέρεια ένταξης των ατόμων με αναπηρία στην απασχόληση, με την ιατρική σημασία του όρου για την γενικότερη αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας και γενικότερα των προβλημάτων της ζωής τους.

Θα αρχίσω με μια κατάταξη των ατόμων με αναπηρία σε σχέση με το πρόβλημα υγείας που χαρακτηρίζει την αναπηρία τους ή που την προκάλεσε. Έτσι, έχουμε τις παρακάτω ομάδες:

Τα άτομα με προβλήματα όρασης, που έχουν χάσει σε τέτοιο βαθμό την όρασή τους, ώστε να αδυνατούν να προσανατολιστούν σε ένα άγνωστο περιβάλλον και δεν είναι σε θέση να αποκτήσουν εμπειρίες μέσω της αίσθησης της όρασης.

Τα άτομα με προβλήματα ακοής, που έχασαν την ακοή τους ή διατηρούν ελάχιστα υπολείμματά της και δεν είναι σε θέση να μάθουν την ομιλούμενη γλώσσα παρά μόνο με ειδική παιδαγωγική βοήθεια.

Η μεγαλύτερη ομάδα, ίσως, είναι τα άτομα με κινητικά προβλήματα και κινητικές αναπηρίες με κύριους εκπροσώπους αφ’ ενός μεν αυτά με νευρολογικά ελαττώματα λόγω βλάβης ή ελλιπούς ανάπτυξης του κεντρικού νευρικού συστήματος και αφετέρου εκείνα με ορθοπεδικά ελαττώματα, λόγω βλάβης που επηρεάζει τη φυσιολογική λειτουργία των οστών, των αρθρώσεων και των μυών.

Επίσης, είναι η γνωστή ομάδα των ατόμων με νοητική ανεπάρκεια ή καθυστέρηση καθώς και τα άτομα με διαταραχές συμπεριφοράς. Μεγάλη ομάδα είναι και αυτή με ειδικά χρόνια προβλήματα υγείας, όπως σακχαρώδη διαβήτη κ.α.. Επίσης, τα άτομα με ψυχικές ασθένειες, αυτά που έχουν γλωσσικές διαταραχές και αυτά που έχουν μαθησιακές δυσκολίες.

Όλες αυτές οι ομάδες συνδέονται με ιατρικά προβλήματα και γι’ αυτό αναφέρονται στο πλαίσιο της αντιμετώπισης και των βασικών προβλημάτων και των άλλων προβλημάτων που έχουν.

Όσον αφορά στο πώς αξιολογείται η αναπηρία: Με το σύστημα που ισχύει σήμερα στη χώρα μας, η αξιολόγηση περιορίζεται μόνο στην ποσοστοποίηση της αναπηρίας, χωρίς να την περιγράφει με ακρίβεια και να την διαχωρίζει από τη νόσο, που είναι ένα στοιχείο πολύ σημαντικό. Είναι γνωστό, ότι μια νόσο δεν οδηγεί πάντοτε στον ίδιο βαθμό αναπηρίας, τον οποίο δεν είναι δυνατόν να καθορίζει απλά η διάγνωση της νόσου.

Η διαδικασία που εφαρμόζεται σήμερα για την αξιολόγηση της αναπηρίας περιλαμβάνει την προβολή κάποιων πιστοποιητικών και δικαιολογητικών και την παρουσία του προς εξέταση ατόμου σε μια γνωμοδοτική επιτροπή, που δεν έχει πάντα την καταλληλότερη σύνθεση και που καθορίζει το ποσοστό αναπηρίας, σύμφωνα με το βιβλίο εκτίμησης του ποσοστού αναπηρίας, που βασικά χρησιμοποιούν οι γιατροί του Ι.Κ.Α..

Η εκτίμηση, όμως, του βαθμού αναπηρίας με βάση μόνο την ιατρική διάγνωση και όχι τη λειτουργικότητα του αναπήρου, πέρα από το ότι είναι επιστημονικά εσφαλμένη περιέχει και υψηλό βαθμό αυθαιρεσίας και είναι ασύμβατη προς τα διεθνώς αποδεκτά συστήματα ταξινόμησης και αξιολόγησης.

Επιπλέον, το σημερινό σύστημα αξιολόγησης ταλαιπωρεί και τα άτομα με αναπηρία, που πρέπει συχνά να μετακινούνται στις έδρες των πρωτοβάθμιων ή δευτεροβάθμιων επιτροπών, ακόμα και να έχουν κάποια μόνιμη μη αναστρέψιμη αναπηρία, αλλά ταλαιπωρεί και τα μέλη των υγειονομικών επιτροπών, που συχνά πρέπει να αυτοσχεδιάζουν.

Άλλο χαρακτηριστικό σημείο της υπάρχουσας σήμερα διαδικασίας είναι η έλλειψη τεκμηριωμένου ιατρικού και προνοιακού φακέλου και η απουσία ολοκληρωμένης πληροφοριακής υποδομής.

Πέρα από τα παραπάνω η ασάφεια του υπάρχοντος συστήματος αξιολόγησης, η ασυμβατότητά του προς τη διεθνή ταξινόμηση και η έλλειψη εποπτείας από το Υπουργείο με κατάλληλων πληροφοριακών συστημάτων παρακωλύουν σημαντικά τη συλλογή αξιόπιστων στατιστικών στοιχείων και την υπεύθυνη ενημέρωση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, όπως θα έπρεπε.

Είναι αναγκαίο, λοιπόν, για λόγους ιατρικούς, κοινωνικούς αλλά και δυνατότητας εφαρμογής δίκαιης και αποδοτικής κυβερνητικής πολιτικής να καθορίζεται αντικειμενικά και ρεαλιστικά ο βαθμός αναπηρίας στο κάθε άτομο.

Η αναπηρία θα εκτιμάται σε σχέση με τις βλάβες στις σωματικές δομές και λειτουργίες, με την απόδοση του ατόμου στις δραστηριότητες της καθημερινής ζωής και τη συμμετοχή του στην κοινωνική ζωή. Η αξιολόγηση θα γίνεται σε εξειδικευμένα κέντρα αξιολόγησης, από πιστοποιημένους ιατρούς αξιολόγησης του ICF, που είναι το διεθνές σύστημα ταξινόμησης της λειτουργικότητας. Οι γιατροί θα είναι ειδικοί, παθολόγος, ψυχίατρος, νευρολόγος, ορθοπεδικός, ΩΡΛ, χειρουργός, οφθαλμίατρος, φυσίατρος.

Έτσι θα προσδιορίζεται η κατηγορία αναπηρίας, που θα καταχωρείται στην κάρτα. Η ταξινόμηση περιλαμβάνει τέσσερις κατηγορίες αναπηρίας. Πρώτον, ελαφρά αναπηρία, με κάποιο περιορισμό της λειτουργικότητας χωρίς να δημιουργείται εξάρτηση από άλλα άτομα. Η δεύτερη κατηγορία, η μέτρια αναπηρία με σαφή περιορισμό της δραστηριότητας και συχνή ανάγκη χρήσης υποστηρικτικών μέσων. Η τρίτη ομάδα είναι της σοβαρής αναπηρίας με σημαντικό περιορισμό των δραστηριοτήτων και ανάγκη υποστήριξης από άλλο άτομο για κάποιες δραστηριότητες και η τελευταία ομάδα της πλήρους αναπηρίας, χαρακτηρίζεται από πλήρη εξάρτηση του αναπήρου από άλλο άτομο.

Η περαιτέρω διερεύνηση της λειτουργικότητας του αναπήρου θα γίνεται στο σχετικό με την αναπηρία κέντρο διερεύνησης και θα αξιολογείται από πιστοποιημένους λειτουργούς αποκατάστασης, που θα είναι ιατρός, ψυχολόγος, φυσικοθεραπευτής, εργοθεραπευτής, λογοθεραπευτής και κοινωνικός λειτουργός.

Η διαδικασία που περιγράφηκε έχει κάποια χαρακτηριστικά που αξίζει να τονιστούν, ιδιαίτερα με πρώτο και συμβατό και παγκοσμίως αποδεκτό νέο σύστημα ταξινόμησης και αξιολόγησης, ICF, εφόσον ολοκληρωθεί η σωστή του λειτουργία και προσαρμογή στην ελληνική γλώσσα και πραγματικότητα.

Ιδιαίτερα σημαντική είναι η δημιουργία του κέντρου αξιολόγησης αναπηρίας, με πιστοποιημένα εξειδικευμένο ιατρικό προσωπικό, όπως και των κέντρων διερεύνησης λειτουργικότητας με πιστοποιημένους αξιολογητές λειτουργούς, αποκατάστασης. Αρκεί ο αριθμός και η κατανομή και των δύο να ανταποκρίνονται στις ανάγκες του ειδικού πληθυσμού που θα αποδέχονται. Περισσότερο σημαντική θεωρώ την ίδρυση και λειτουργία Σώματος Ελεγκτών που θα πρέπει να διεξάγει κατά καιρούς ελέγχους για την πιστή εφαρμογή του συστήματος.

Είναι πάγια απαίτηση του αναπηρικού κινήματος να βρεθεί ο χαρακτηρισμός του απόλυτα αναπήρου, ιδιαίτερα για όσα παιδιά πάσχουν από νοητική υστέρηση, αυτισμό και άλλες αναπηρίες που απαιτούν εποπτεία και επιμέλεια εφ’ όρου ζωής, χωρίς ουσιαστικά ανάγκη επαναξιολόγησης.

Η ισόβια κάρτα αναπηρίας που θα παρέχεται με το νέο σύστημα ικανοποιεί το παραπάνω αίτημα. Θα αφορά νόσους που έχουν προκαλέσει χρόνιες μη αναστρέψιμες βαριές αναπηρίες, όπως γενετικές και χρωμοσωμιακές διαταραχές, παθήσεις ΚΝΣ νοητική υστέρηση, αυτισμό, ακρωτηριασμό, χρόνια βαριά ψύχωση, νεοπλασίες και άλλες.

Όποια αναπηρία δεν έχει κριθεί οριστικά μη αναστρέψιμη, θα παρέχεται κάρτα μακράς διαρκείας και θα αξιολογείται μετά από 3- 5 χρόνια.

Τα προβλήματα υγείας σε άτομα με αναπηρίες, συχνά αναφέρεται ότι είναι ένα πολυδιάστατο φαινόμενο η αναπηρία, με κύρια στοιχεία, αφενός την κλασσική ιατρική προσέγγιση και αφετέρου την κοινωνική προσέγγιση. Στην ιατρική προσέγγιση που μας αφορά η αναπηρία συσχετίζεται με απώλεια, βλάβη ή απόκλιση από αυτές που θεωρούνται φυσιολογικές, ψυχολογικές ή σωματικές κινητικές ή άλλες λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος. Σε αυτή τη βάση το άτομο έχει ανάγκη ιατρικής αντιμετώπισης του προβλήματος, συνήθως από ειδικούς με τη βοήθεια σύγχρονων εξειδικευμένων τρόπων.

Σε αυτού του είδους την αντιμετώπιση περιλαμβάνονται κλασσικές ή και επαναστατικές ακόμη μέθοδοι αποκατάστασης, πχ η μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων στο νωτιαίο μυελό.

Το εθνικό σχέδιο αποκατάστασης αναπήρων περιλαμβάνει δύο εθνικά ιδρύματα. Το Κέντρο Αποκατάστασης Αναπήρων Παιδιών Βούλας, δύο κέντρα κοινωνικής υποστήριξης ΑΜΕΑ, ένα κέντρο στήριξης αυτιστικών ατόμων, δώδεκα κέντρα παιδικής μέριμνας, μία μονάδα σπαστικών παιδιών, το Κέντρο Αποκατάστασης Παιδιών και Ανηλίκων Κρήτης και 16 θεραπευτήρια χρονίων παθήσεων, αλλά κυρίως, τα κέντρα υποστήριξης και εκπαίδευσης ατόμων με αναπηρίες τα ΥΚΥΑΜΕΑ. Τα ΥΚΥΚΑΜΕΑ έχουν ως σκοπούς τους πέραν των κοινωνικών στόχων, την έγκυρη διάγνωση- αξιολόγηση της φυσικής, νοητικής, ψυχολογικής και κοινωνικής κατάστασης των ατόμων με αναπηρίες και τελικό σκοπό τον εντοπισμό και την καταγραφή των αναγκών και δυνατοτήτων του κάθε ατόμου και το σχεδιασμό εξατομικευμένου προγράμματος για την κάλυψη των δύο ψυχοκοινωνικών αναγκών του και την παροχή ολοκληρωμένης κοινωνικής φροντίδας.

Από την άποψη της υγείας, που μας ενδιαφέρει, σημαντικότερη προσφορά παρέχεται από το τμήμα παροχής ψυχολογικής στήριξης και υπηρεσιών λειτουργικής αποκατάστασης και φροντίδας, μέσα από προγράμματα φυσικοθεραπείας, λογοθεραπείας, εργοθεραπείας και άλλων. Εκτός των ΥΚΥΚΑΜΕΑ, που συνολικά είναι 24 σε όλη τη χώρα, σημαντική κρίνεται η λειτουργία των ΚΑΥΚΑ, που είναι 6 συνολικά. Είναι κέντρα αποθεραπείας και αποκατάστασης.

Η αξιολόγηση λειτουργίας των παραπάνω κέντρων είναι αρκετά δυσχερής, όταν τα περισσότερα, αν όχι όλα, υπολειτουργούν λόγω ελλιπούς στελέχωσης. Οι νέοι οργανισμοί των ΥΚΥΚΑΜΕΑ εκκρεμούν σε αναμονή της έγκρισής τους, ενώ η πρόσληψη προσωπικού μέσω ΑΣΕΠ καθυστερεί για όλες αυτού του είδους τις προκηρύξεις. Μια λύση θα ήταν η νομοθετική ρύθμιση για ταχεία πρόσληψη προσωπικού με κριτήρια ΑΣΕΠ, όπως έγινε για το νοσηλευτικό προσωπικό. Η λειτουργία των δημόσιων κέντρων αποκατάστασης, αφενός προκαλεί σωρεία δικαίων διαμαρτυριών των συγγενών των ατόμων με αναπηρία, αφετέρου αφήνει αρκετό έδαφος διεκδίκησης αυτών των λειτουργιών σε ιδιωτικές πρωτοβουλίες, που δεν είναι υποχρεωτικά καταδικαστέα.

Τα δημόσια κέντρα αποκατάστασης θα πρέπει να αναβαθμιστούν και να καλύψουν όλες τις περιοχές της χώρας. Για ένα μεταβατικό χρονικό διάστημα θα πρέπει να συνεργάζονται με ξένα κέντρα αποκατάστασης, όπως σκοπεύει το Υπουργείο Υγείας. Πέρα από τη φροντίδα και αποκατάσταση των ειδικών προβλημάτων που χαρακτηρίζουν τα άτομα με αναπηρία, υπάρχουν και όλα τα άλλα θέματα και προβλήματα υγείας, που είναι λογικό να υπάρχουν σε αυξημένο μέγεθος, προβλήματα που οδηγούν σε αναζήτηση ιατρικής συμβουλής και βοήθειας. Είναι ευνόητο ότι αυτή η διαδικασία έχει ιδιαιτερότητες για τα άτομα με αναπηρία και δεν αναφερόμαστε μόνο στη δυσκολία προσβασιμότητας, που και αυτή πρέπει να εξασφαλίζεται όχι μόνο στους δημόσιους χώρους προσφοράς υγειονομικών υπηρεσιών, τα νοσοκομεία, τα κέντρα υγείας, τα ιατρεία, και στις ιδιωτικές κλινικές και στα ιδιωτικά ιατρεία που θα πρέπει να αναπτύξουν τις προϋποθέσεις.

Σημαντική συμμετοχή στην προσφορά πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας είναι δυνατόν να έχει και η Τοπική Αυτοδιοίκηση, με τα ιατρεία των Δήμων ή με προγράμματα βοήθειας στο σπίτι.

Υπενθυμίζω ότι οι φορείς παροχής νοσηλείας στο σπίτι είναι τα Κέντρα Υγείας του ΕΣΥ, τα περιφερειακά ιατρεία, τα νοσοκομεία, κλάδοι υγείας ασφαλιστικών ταμείων, κέντρα αποκατάστασης, ιδιωτικοί κοινωφελείς οργανισμοί. Η αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας των πολιτών, ιδιαίτερη σημασία έχει η ευαισθητοποίηση εκείνων που πρώτοι τυγχάνει να έρθουν σε επαφή με κάποιο συμβάν και να προσφέρουν άμεση βοήθεια. Όμως για τα άτομα με αναπηρία, η ευαισθητοποίηση του πολίτη για πρόθυμη χωρίς κανένα δισταγμό παροχή βοήθειας, είναι περισσότερο απαραίτητη και θα πρέπει να τονίζεται η αξία της.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΕΡΝΙΔΑΚΗ – ΑΛΝΤΟΥΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής): Το λόγο έχει ο κ. Νασιώκας.

ΕΚΤΟΡΑΣ ΝΑΣΙΩΚΑΣ (Εισηγητής): Ευχαριστώ κ. Πρόεδρε. Οι παρατηρήσεις μου έγιναν με βάση την τεκμηριωμένη εισήγηση του κ. Τσαντούλα. Εγώ έχω να κάνω μερικές μόνο παρατηρήσεις για να αναδείξω και να τονίσω ξανά κάποιες πτυχές του μεγάλου θέματος που δεν εξαντλείται ούτε στα πλαίσια μιας εισήγησης ούτε στα πλαίσια μιας συζήτησης.

Οι έξι παρατηρήσεις που έχω να κάνω, είναι και γενικές και ειδικότερες. Η πρώτη παρατήρηση αφορά την σωματική υγεία, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η ψυχική ευεξία. Θα δούμε την ψυχική υγεία μέσα από μια γενική θεώρηση να είναι η πρώτη πάθηση και ότι φτάνει στο 30% του γενικού πληθυσμού. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, πόσο επιπλέον επιβαρύνεται η υγεία και τι περισσότερο πρέπει να κάνουμε για τα άτομα με αναπηρία. Αυτό έχει να κάνει με τη στελέχωση όλων των υπηρεσιών που προσεγγίζουν τα άτομα αυτά.

Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με τα συστήματα υγείας, τα οποία είναι προσανατολισμένα να αντιμετωπίσουν την ασθένεια. Οι αλλαγές των τελευταίων χρόνων και μάλιστα από το 1978 και εντεύθεν, αναφέρονται στην περιφρούρηση και διασφάλιση της υγείας σε όλο τον πληθυσμό και βεβαίως, στα άτομα με αναπηρία. Πρόληψη, δηλαδή, κατά προτεραιότητα και όχι μόνο θεραπεία.

Η τρίτη παρατήρηση έχει να κάνει με κάτι πιο συγκεκριμένο. Ήδη, έχουν αναπτυχθεί στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στην Βόρεια Αμερική και πιλοτικά στη χώρα μας οι υπηρεσίες επίσκεψης, εξέτασης και νοσηλείας στο σπίτι. Αυτό έχει να κάνει με την ανάπτυξη της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας. Νομίζω ότι είναι ώρα, ξεκινώντας από τα νοσοκομεία που παρέχουν δευτεροβάθμια, τριτοβάθμια και τεταρτοβάθμια επίπεδο περίθαλψης να κάνουν υπηρεσίες στήριξης, επίσκεψης και νοσηλείας στο σπίτι στο γενικό πληθυσμό, αλλά και σε άτομα με αναπηρία κατά προτεραιότητα.

Η τέταρτη παρατήρηση αφορά την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας και τα άτομα με αναπηρία. Όπως γνωρίζετε, στερούμαστε οργανωμένου συστήματος πρωτοβάθμιας φροντίδας στη χώρα μας. Ο οικογενειακός ή ο προσωπικός γιατρός είναι απολύτως απαραίτητος, όχι ως ηθμός, αλλά ως σύμβουλος υγείας. Σε αυτό θέλω να τονίσω αυτό που η εισήγηση προέβαλε ιδιαίτερα, ότι όλες οι υπηρεσίες υγείας που είναι αναπτυγμένες στη γειτονιά, στη συνοικία είτε είναι ιδιωτικές ή άλλες μονάδες, νομίζω ότι πρέπει και μπορούν να παίξουν, αφού οργανωθούν καλύτερα, πολύ σημαντικότερο ρόλο στην υγεία και ειδικότερα στην αντιμετώπιση της ασθένειας στα άτομα με αναπηρία. Μιλάω βεβαίως για τη βοήθεια στο σπίτι και για τα κέντρα ηλικιωμένων, όταν δεν λειτουργούν ως ΚΑΠΗ, αλλά ως μονάδες περίθαλψης.

Η πέμπτη παρατήρηση μου έχει να κάνει με τη νοσοκομειακή περίθαλψη. Σε αυτό θα πρόσθετα ότι έχουμε ιδιαίτερο πρόβλημα εκπαίδευσης του ιατρικού προσωπικού και της εξειδικευμένης στελέχωσης για την αντιμετώπιση ανθρώπων που έχουν κυρίως κινητικές δυσκολίες, είναι τυφλοί και κωφοί. Επειδή τα νοσοκομεία είναι υποστελεχωμένα στο νοσηλευτικό προσωπικό, αυτές οι δυσκολίες είναι ακόμη μεγαλύτερες και θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με ειδικό προσωπικό, όπως αποκλειστικές εκπαιδευμένες για δύσκολα περιστατικά.

Η έκτη παρατήρηση αφορά την μετανοσοκομειακή περίθαλψη. Πριν από έξι περίπου χρόνια, περισσότεροι από 6.000 ασθενείς πήγαιναν στο εξωτερικό για θεραπεία, γιατί το σύστημα υγείας στη χώρα μας δεν μπορούσε να τους αντιμετωπίσει. Σήμερα, αυτός ο αριθμός είναι κάτω από 1.000, αλλά άλλαξε, όμως, και ο χάρτης των παθήσεων, για τις οποίες προσέφευγαν σε υπηρεσίες του εξωτερικού. Αυτές οι παθήσεις είναι κυρίως για αποκατάσταση, άρα είναι κυρίως για άτομα με ειδικές ανάγκες, οι οποίες δημιουργούσαν μεγάλο κόστος στα ταμεία καθώς και στους ίδιους.

Αυτό το δίκτυο των κέντρων αποκατάστασης, το οποίο άρχισε χωρίς σωστό προγραμματισμό την τελευταία δεκαετία και βεβαίως, δεν ολοκληρώθηκε, είναι και πρέπει να είναι κύρια προτεραιότητα στην ιεράρχηση του Υπουργείου Υγείας για τα επόμενα χρόνια.

Η μετανοσοκομειακή περίθαλψη, λοιπόν, πλαισιώνεται και με τα κέντρα ηλικιωμένων, όπου το σύστημα μας έχει μεγάλα ελλείμματα. Αυτό το πρόγραμμα δεν προχωρεί στην υλοποίηση του. Πριν λίγες μέρες, πληροφορήθηκα από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών ότι μια μονάδα αποκατάστασης που είχε χρηματοδοτηθεί και ήταν έτοιμη να δημοπρατηθεί, ακόμα δεν δημοπρατήθηκε και υπάρχει φόβος ακύρωσης. Το αναφέρω σαν μοναδικό θέμα, ενώ το κρίσιμο θέμα είναι πώς θα στελεχωθούν και θα λειτουργήσουν και όλες οι άλλες μονάδες που μπορούν να καλύψουν την αποκατάσταση, όπως είναι τα Κ.Ε.Κ.Υ.Κ.Α.Μ.Ε.Α., τα Κ.Α.Φ.Κ.Α. κ.λπ..

Κλείνω με μια φράση, όπως ακριβώς ξεκίνησε την εισήγηση του ο κ. Τσαντούλας. Υπάρχει η γενική εντύπωση ότι η διάγνωση με όλες τις δυσκολίες και καθυστερήσεις γίνεται ικανοποιητικά στο μεγαλύτερο ποσοστό για τα άτομα με αναπηρία στη χώρα μας με αυτή τη δομή του συστήματος που υπάρχει, δηλαδή την εκπαίδευση, τη στελέχωση του προσωπικού κ.λπ.. Αλλά η γενική υποστήριξη των ατόμων με ειδικές ανάγκες και βεβαίως, η αποκατάσταση και σπασμωδική είναι και καθόλου συντονισμένη δεν είναι. Άρα, χρειάζεται να παρέμβουμε με ειδικά μέτρα στο σύστημα, στους γιατρούς, στους νοσηλευτές, στον εξοπλισμό και στο εξειδικευμένο προσωπικό.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΕΡΝΙΔΑΚΗ – ΑΛΝΤΟΥΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής):
Ευχαριστούμε κ. Νασιώκα. Προσωπικά προσυπογράφω αυτά που είπατε. Σημειώνω ότι η ψήφιση της έκθεσής μας θα είναι επί του συνόλου των εισηγήσεων και των άλλων θεμάτων που θα συζητηθούν στην επιτροπή, αφού ολοκληρωθεί η παρουσίαση όλων των εισηγήσεων. Το λόγο έχει η κα Καρύδη.

ΧΡΥΣΗ ΚΑΡΥΔΗ: Ευχαριστώ πολύ. Θα ήθελα να πω ότι υπερψηφίζω την εισήγηση, που ήταν εμπεριστατωμένη, τεκμηριωμένη και έθιξε πολύ ενδιαφέροντα θέματα. Θέλω να σταθώ ιδιαίτερα στην περιγραφή της κάρτας αναπηρίας που παρουσίασε ο κ. Τσαντούλας, η οποία θα βάλει ένα τέλος σ’ αυτή την τραγωδία της επανεξέτασης των ανθρώπων με αναπηρία σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και από ανθρώπους, οι οποίοι πολλές φορές δεν είναι καν αρμόδιοι. Έχει τύχει να το υποστώ αυτό επανειλημμένως και πράγματι ταλαιπωρεί όχι μόνο τους ανθρώπους με το πρόβλημα αλλά και τους γιατρούς και επιβαρύνει το σύστημα υγείας. Θέλω επίσης να τονίσω την ανάγκη ψυχολογικής υποστήριξης των ατόμων με αναπηρία. Διεθνώς γίνεται μία πολύ μεγάλη συζήτηση πάνω σ’ αυτό το θέμα. Από τη στιγμή που πολλές μορφές αναπηρίας είναι ανίατες, έχει τεράστια σημασία η ψυχολογική υποστήριξη, αφού πολλές φορές ένα ψυχολογικό πρόβλημα επιβαρύνει την ίδια την υγεία του ατόμου. Έχει μεγάλη σημασία για τη συνέχιση της ζωής του ο τρόπος που θα εκπαιδευτεί να χειριστεί το βοήθημα που του προσφέρεται, ώστε να μπορέσει να ενταχθεί στην αγορά εργασίας και να ζήσει και αυτός και η οικογένειά του με το πρόβλημά του. Αυτά ετέθησαν με πολύ σοβαρό και επιστημονικό τρόπο από τους συναδέλφους και εισηγούμαι την ψήφιση της εισήγησης.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΕΡΝΙΔΑΚΗ – ΑΛΝΤΟΥΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής): Έχω μία πρόσφατη εμπειρία πάνω στο θέμα της περιττής επανεξέτασης ατόμων που έχουν μόνιμο πρόβλημα, ή που οι εξετάσεις τους έχουν γίνει πρόσφατα. Υπάρχει άγνοια των υπαλλήλων και δυστυχώς δεν είναι σε λειτουργία η κάρτα αναπηρίας, η οποία θα καταγράψει τον ακριβή αριθμό των αναπήρων και θα βελτιώσει τις συνθήκες εξέτασης. Πολύ πρόσφατα, ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Κινητικά Αναπήρων αντιμετώπισε μία τέτοια κατάσταση: Υπάρχει φορολογική απαλλαγή για τους ανθρώπους με παραπληγία, έτσι πήγε για πολλοστή φορά τα χαρτιά του για να πάρει τη φοροαπαλλαγή. Η υπάλληλος του είπε ότι δεν πρέπει να τα δεχτεί, γιατί η εγκύκλιος που είχε, έλεγε ότι η φοροαπαλλαγή αφορά ανθρώπους με βαριές κινητικές αναπηρίες, ενώ τα χαρτιά του έλεγαν ότι είχε παραπληγία σε ποσοστό άνω του 85%. Τα σχόλια είναι περιττά. Ελπίζω με επόμενη διευκρινιστική εγκύκλιο προς τους υπαλλήλους όλης της χώρας, να λυθεί το ζήτημα για όλους τους εμπλεκόμενους.

Η δεύτερη παρατήρησή μου με αφορά προσωπικά και θέλω να τονίσω ότι δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι πράγματι η αναπηρία ορίζεται σε σχέση με την εξάρτηση από τους άλλους. Παρά την ανεξάρτητη προσωπικότητα που μπορεί να έχει ένα άτομο, συμπτωματικά μιλάω τώρα για τα άτομα με ολική τύφλωση, αν με αφήσουν να περπατήσω μόνη μου και βρεθεί μπροστά μου ένα πηγάδι, θα πέσω μέσα. Επειδή ακριβώς με τη σωστή ενημέρωση και τη σωστή βοήθεια από την κοινωνία, την πολιτεία και την οικογένεια αυτό σχεδόν εξαλείφεται ως επίγνωση, τότε το άτομο δεν ζει με το φόβο ότι κινδυνεύει. Αυτά τα καταθέτω γιατί η επιτροπή μας πρέπει να βγάζει προς τα έξω τις αλήθειες και οι συμπολίτες μας θα πρέπει να εξοικειωθούν μ’ αυτά.

Πιστεύω ότι δεν θα έχετε αντίρρηση κύριοι Εισηγητές ότι χρειάζεται να ενημερωθούν και οι γιατροί σε αυτά τα θέματα. Απ’ όσο γνωρίζω και από παράπονα φίλων που ακούω συχνά και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, η πιο συχνή αντιμετώπιση των ατόμων με αναπηρία από τους γιατρούς είναι ότι κάθε γιατρός με την ειδικότητα του θέλει να σώσει το όργανο, το κομμάτι του σώματος του ασθενή. Δηλαδή, ο γυναικολόγος, για παράδειγμα, βλέπει στην ασθενή μόνο την μήτρα, ο οφθαλμίατρος μόνο το μάτι και λείπει η διάσταση του ανθρώπου ο οποίος έχει την μήτρα ή το μάτι. Πρέπει να γίνει ενημέρωση και στους ίδιους τους γιατρούς ότι όταν αντιμετωπίζεις ένα άτομο που είτε έχει τραυματιστεί είτε αντιμετωπίζει μια χρόνια πάθηση πρέπει οπωσδήποτε να τον δεις και σαν προσωπικότητα.

Εγώ προσωπικά έχω νοιώσει πάρα πολύ καλά με οφθαλμίατρο τον οποίο έπρεπε να επισκεφτώ, επειδή με αντιμετώπισε σαν άνθρωπο, σαν καθηγήτρια και όχι σαν ένα άχρηστο αντικείμενο, που αφού δε βλέπει δεν υπήρχε λόγος να τον επισκεφτεί. Αυτό το λέω για εσάς τους γιατρούς, ώστε να θέσετε στις οργανώσεις που θα σας εκπροσωπούν το θέμα της ενημέρωσης των μελών της Ιατρικής Κοινότητας, στο πως θα πρέπει να αντιμετωπίζουν ένα άτομο σαν προσωπικότητα. Βέβαια, ο αντίλογος είναι ότι δεν υπάρχει χρόνος. Φαντάζεστε σε κάθε επίσκεψη ο γιατρός να ασχολείται και με την προσωπικότητα του ασθενή; Τουλάχιστον, όμως, πρέπει να υπάρχει μια προσέγγιση που δεν βλέπει τον ασθενή μόνο σαν ένα μέρος του σώματος του. Συμφωνώ απόλυτα ότι δεν είναι μόνο το σώμα, αλλά και η ψυχική υγεία και αυτό είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο και εκεί πρέπει να τραβήξουμε τη γραμμή στο τι θεωρούμε αναπηρία και στο τι θεωρούμε ασθένεια, αλλά η αναγνώριση των αναγκών των κρυφών ή χρονίων παθήσεων που δημιουργούν προβλήματα στη ζωή ενός ατόμου είναι εξίσου σημαντική. Δυστυχώς, δεν μπορούμε εδώ να τα καλύψουμε όλα. Εμείς, με την έκθεσή μας και με τη δουλειά που έχει γίνει εδώ στην Επιτροπή ξεκινούμε μια δουλειά στη Βουλή των Ελλήνων, στο ναό της Δημοκρατίας και του χώρου, που θα θεσπίσει αυτούς τους νόμους, που θα δηλώσουν την ενεργή πια συμμετοχή μας στον πολιτισμό.

Το λόγο έχει ο κ. Τσαντούλας.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΑΝΤΟΥΛΑΣ:
Συμφωνώ με αυτό το τελευταίο που είπατε και μπορούμε να προχωρήσουμε και περισσότερο. Θα μπορούσα να προτείνω το να υπάρχει μάθημα επιλογής ή προαιρετικό στους φοιτητές στο Πανεπιστήμιο της Ιατρικής Σχολής, γιατί η αναπηρία είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στην επαγγελματική ζωή ενός γιατρού. Θα μπορούσαν μάλιστα αυτό το μάθημα να το διδάσκουν άτομα σαν εσάς ή και άλλοι, ώστε οι φοιτητές να έρχονται σε επαφή με το πρόβλημα της αναπηρίας στην ουσία του και έτσι θα γίνουν καλύτεροι και στην αντιμετώπιση των ασθενών αυτών.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΕΡΝΙΔΑΚΗ – ΑΛΝΤΟΥΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής):
Θα ήθελα η εισήγησή σας να επανέλθει με όποια βελτίωση εσείς κρίνετε και πρέπει να έχετε και προτάσεις. Γι’ αυτό, λοιπόν, προτείνω την ωραία αυτή πρόταση που κάνατε να την ενσωματώσετε στην εισήγησή σας. Φαντάζομαι ότι όλοι εδώ αποδέχονται αυτή τη πρόταση.

Το λόγο έχει ο κ. Κωνσταντάρας.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ: Με ερέθισε αυτό που είπε ο κ. Τσαντούλας και θεωρώ και εγώ ότι πρέπει να το κάνει πρόταση. Εάν δεν κάνουμε πρόταση μέσα από αυτή την Επιτροπή πώς αλλιώς θα την κάνουμε;

Θεωρώ ότι το νομοθετικό μας πλαίσιο παρά το γεγονός ότι έχουν γίνει πάρα πολλά βήματα προόδου πάσχει ακόμα, επειδή δεν παρακολουθεί τις επιστημονικές εξελίξεις. Αυτό το λέω επειδή η ενασχόλησή μου με ορισμένα περιστατικά ατόμων με βαρύτατες ασθένειες με έβαλλε μέσα στην αναζήτηση του γιατί αυτές οι βαριές ασθένειες δεν αποτελούν προϋπόθεση, ώστε τα άτομα αυτά να τυχαίνουν της ίδιας αντιμετώπισης με κάποιο άλλο άτομο, το οποίο έχει μία ανάλογη, βεβαιωμένη, όμως, πάθηση που το οδηγεί σε αναπηρία. Αυτό σημαίνει ότι και το νομοθετικό μας πλαίσιο, αλλά και γενικά ο κορμός της Δημόσιας Διοίκησης τόσο στο χώρο του Υπουργείου Υγείας όσο και στο χώρο του Υπουργείου Κοινωνικών Υπηρεσιών, όπου εκεί είναι που δημιουργούνται τα προβλήματα όσον αφορά στην κοινωνική βοήθεια, τα επιδόματα κ.λ.π., θα χρειαζόταν μία ανανέωση επιστημονική των παθήσεων που μπορεί να έχουν ανακαλυφθεί και καταγραφεί τα τελευταία χρόνια, αλλά να μην έχουν περάσει ως παθήσεις που οδηγούν το πάσχον άτομο σε βαρύτατη αναπηρία δίπλα με τις άλλες υπάρχουσες αναπηρίες.

Τον τελευταίο χρόνο παρακολούθησα από πολύ κοντά την εξέλιξη της υγείας ενός παιδιού 20 ετών από τη Νάξο που πάσχει από το σύνδρομο της «κλαίουσας γαλής». Είναι μία ασθένεια που η συχνότητά της εμφανίζεται μία στα 4 εκατομμύρια, όπως έμαθα. Η οικογένεια αυτού του παιδιού ζητάει βοήθεια. Η συγκεκριμένη, όμως, ασθένεια δεν εξασφαλίζει αναπηρία πάνω από 67% και δεν μπορεί να πάρει τα βοηθήματα. Προσπαθούσαμε, λοιπόν, και εγώ και άλλοι συνάδελφοι στην τηλεοπτική εκπομπή που συνέβη αυτό να πείσουμε τους ανθρώπους και του Υπουργείου Υγείας και του Υπουργείου Κοινωνικής Μέριμνας ότι πρόκειται περί βαρύτατης πάθησης που καθιστά το άτομο βαρύτατα ανάπηρο, εφόσον δεν έχει συναίσθηση του χώρου, δεν μιλάει, δεν γράφει και χρειάζεται περισσότερη βοήθεια. Έχω την ελπίδα ότι το καταφέραμε αυτό εδώ και 3 μήνες και μου υποσχέθηκαν ότι θα γίνει κάποια τροπολογία και θα μπει σε κάποιο νομοσχέδιο. Αυτό, όμως, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία όσο η ανανέωση των ασθενειών ή των περιπτώσεων που δικαιολογούν την ένταξη των πασχόντων σε μία ιδιαίτερη κατηγορία.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΕΡΝΙΔΑΚΗ – ΑΛΝΤΟΥΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής):
Το λόγο έχει η κυρία Νικολαΐδη.

ΒΕΡΑ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ: Συμφωνώ με την τελευταία πρόταση, που έκανε ο Εισηγητής για το μάθημα επιλογής στην Ιατρική Σχολή. Πιστεύω ότι και κοινωνιολογικά θα έπρεπε να υπάρχει μία κατάρτιση όσων θα ασχοληθούν με τους αναπήρους, με όλα αυτά που συμπλήρωσε και η κυρία Πρόεδρος. Κατά την άποψή μου, η Εισήγηση αναγνωρίζει προβλήματα και ελλείψεις, αλλά δεν μπαίνει σε πολλά σημεία σε όλο το βάθος και σε όλη την έκταση.

Για παράδειγμα, θα μπορούσε να υπάρχει μια αναφορά στον αριθμό των αναπήρων, που είναι γνωστός ή στους χρόνιους πάσχοντες, όπως τους χαρακτηρίζουμε και στις ελλείψεις στις υπάρχουσες δομές. Δεν γίνεται καμία αναφορά στην υποχρέωση του κράτους, όπως, επίσης, δεν είδα καμία αναφορά στο ότι υπάρχουν ανάπηροι από εργατικά ατυχήματα και από τροχαία. Αυτός ο αριθμός είναι πολύ μεγάλος κάθε χρόνο. Τα εργατικά ατυχήματα ξεπερνούν τα 150 και 3000 είναι οι νεκροί από τροχαία ατυχήματα, εκτός αυτών που μένουν ανάπηροι. Επίσης, υπάρχουν οι ανάπηροι συνταξιούχοι του Ι.Κ.Α.. Μπορεί κάποιος αριθμός να αμφισβητείται, αλλά δεν υπάρχει επίσημη καταγραφή στις επαγγελματικές ασθένειες, που έχουν σαν αποτέλεσμα να δημιουργούν πολλούς ανάπηρους. Δεν αναφέρονται οι δυνατότητες που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή. Έχουμε 200 κρεβάτια από τα 2000, που χρειάζονται, στα διάφορα ιδρύματα αποκατάστασης. Είναι τεράστιες οι ελλείψεις και νομίζω ότι αυτά θα πρέπει να συμπληρωθούν.

Σε ό,τι αφορά την κάρτα, δεν μπορεί από μόνη της να λύσει όλα τα προβλήματα. Δεν πρέπει να τη θεωρούμε πανάκεια. Η κάρτα δεν μπορεί να δώσει από μόνη της ούτε τα σχολεία που χρειάζονται οι ανάπηροι ούτε την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Πιστεύω ότι, ίσως, αφαιρεθούν κάποια επιδόματα από τους μεσαίους στην κατηγοριοποίηση αναπηρίας. Θα γίνουν κάποιες περικοπές και αυτά τα επιδόματα θα δίνονται μόνο στους πολύ σοβαρά ανάπηρους.

Γίνεται μια αναφορά στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά δεν πρέπει να υπερβάλουμε. Στην ουσία δεν μπορεί η τοπική αυτοδιοίκηση να κάνει κάτι σημαντικό – και οικονομικά και με το πλαίσιο που τη διέπει – εκτός αν καταλήξουμε στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Στην Εισήγηση σε μία υποσημείωση αναφέρεται ότι οι ελλείψεις των δομών οδηγούν προς τα εκεί.

Εμείς πιστεύουμε ότι το θέμα της αντιμετώπισης των αναπήρων πρέπει να είναι καθαρά υποχρέωση του κράτους. Προτείνω, μέσα από την Επιτροπή, να δημιουργηθούν τα απαραίτητα κέντρα αποκατάστασης τόσο αυτά που ασχολούνται με την ιατρική πλευρά, αλλά και τα άλλα που ονομάζονται «κέντρα κλειστής ιατροκοινωνικής περίθαλψης». Η χορήγηση φαρμάκων και θεραπειών πρέπει να είναι δωρεάν στους ανάπηρους. Πρέπει να υπάρξει ένας συστηματικός έλεγχος και μια πολιτική πρόληψης. Πιστεύω ότι πολλές αναπηρίες θα μπορούσαν να προβλεφθούν ή με προγεννητικό έλεγχο ή πολύ έγκαιρα ή να σταματήσει η αναπηρία ή να παραμείνει ο βαθμός αναπηρίας σε μικρό επίπεδο. Δεν υπάρχει πολιτική πρόληψης και, γι’ αυτό, έχουμε τόσο μεγάλο αριθμό αναπήρων. Νομίζω ότι, μέσα από την Επιτροπή, θα πρέπει να προταθεί η δυνατότητα στήριξης των οικογενειών, με επαρκή χρηματοδότηση και με την κατάλληλη υποδομή. Δεν φθάνουν μόνο τα ιατρικά κέντρα, αλλά θα πρέπει να έχουν εξασφαλιστεί στον ανάπηρο όλα όσα χρειάζεται στο δικό του περιβάλλον.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΕΡΝΙΔΑΚΗ – ΑΛΝΤΟΥΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής):
Το λόγο έχει η κυρία Περλεπέ.

ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΠΕΡΛΕΠΕ – ΣΗΦΟΥΝΑΚΗ: Θέλω να συγχαρώ και τους δύο Εισηγητές, γιατί οι Εισηγήσεις τους ήταν πολύ τεκμηριωμένες.

Θέλω να επισημάνω δύο θέματα. Έχουμε ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ, τα οποία δεν λειτουργούν, όπως, για παράδειγμα, στην Εύβοια - στην Αρτάκη υπάρχει ένα, 2000 τ.μ., αλλά εδώ και τρία χρόνια έχουμε κολλήσει σε κάποιες προσλήψεις. Είναι απαράδεκτο γιατί υπάρχουν πολλοί ανάπηροι στο Νομό. Θεωρώ ότι η Επιτροπή μας θα έπρεπε να πιέσει προς την κατεύθυνση να στελεχωθούν και να λειτουργήσουν αυτά τα κέντρα.

Επίσης, ταλαιπωρούνται οι ανάπηροι από τις επιτροπές. Για παράδειγμα, υπάρχουν περιστατικά κωφαλαλίας εκ γενετής και ο άρρωστος αναγκάζεται κάθε δύο χρόνια να περνάει από Επιτροπή. Πρόσφατα, ζητήθηκε από την αδερφή ενός φίλου μου, που πάσχει από σύνδρομο Down και παίρνει ποσοστό αναπηρίας εδώ και πολλά χρόνια με δείκτη νοημοσύνης κάτω από 30, ξανά βεβαίωση από κάποια υπηρεσία για τη νόσο, που να αναφέρει ότι δεν είναι ιάσιμη. Ακόμα, υπάρχουν άλλες αρρώστιες, όπως η μυοπάθεια του Doucen, που είναι τετραπληγική ή παραπληγική και, επειδή δεν είχαν νόσο στο κεντρικό νευρικό σύστημα και ήταν των μυών, δεν τους έδιναν το παραπληγικό. Πολλοί ανάπηροι είχαν καταφύγει στα δικαστήρια και είχαν δικαιωθεί. Μετά από χρόνια, κατάλαβε το Ταμείο του Ι.Κ.Α. ότι αυτή η νόσος δεν έχει σημασία πού οφείλεται, αλλά ότι τους έχει καθηλώσει σε αναπηρικό καροτσάκι. Πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να παρέμβουμε, ώστε να μην ταλαιπωρούνται σε τόσο μεγάλο βαθμό οι ανάπηροι, ίσως, με οδηγίες στις πρωτοβάθμιες επιτροπές υγείας ή με οδηγίες στις υπηρεσίες.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΕΡΝΙΔΑΚΗ – ΑΛΝΤΟΥΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής): Η αγωνία μας, για να φύγουν οι «μαϊμούδες ανάπηροι» - και νομίζω ότι η κάρτα θα βοηθήσει σε αυτό – ίσως, οδηγεί μερικούς υπαλλήλους στην άλλη ακραία θέση να μην καταλαβαίνουν ποιες αναπηρίες είναι αναμφισβήτητα μόνιμες. Επίσης, υπάρχει συνεχώς το θέμα ασθένεια – αναπηρία. Σαφέστατα, αν κάθε ασθένεια, που, εν δυνάμει, μπορεί να προκαλέσει αναπηρία μπει μαζί με τις αναπηρίες για επιδοματική πολιτική, τότε κανένας δεν θα παίρνει τίποτα.

Θέλω να καταστήσω τη θέση μου σαφή, ότι θα πρέπει να υπάρχει ο σαφής διαχωρισμός. Αν μια ασθένεια καταλήξει σε αναπηρία, τότε για την αναπηρία αυτή μιλάμε όταν μιλάμε για αναπηρία. Δε μπορεί όλος ο κατάλογος των ασθενειών να μπει στη λίστα των αναπηριών για κοινωνική πολιτική. Όμως, η πρόληψη είναι πολύ σημαντικό θέμα. Ευχόμαστε, καμία ασθένεια να μην αποδεικνύεται μη ιάσιμη. Ελπίζουμε ότι η πρόληψη θα λιγοστέψει τους αναπήρους και στη χώρα μας και στον κόσμο. ΄Ομως, δεν ζούμε σε έναν τέλειο κόσμο, πιστεύω ότι όσο ζει ο άνθρωπος θα υπάρχουν και αναπηρίες και επομένως, είναι αναγκαίο να βοηθήσουμε ώστε με τη σωστή περίθαλψη και πρόληψη οι ασθένειες δε θα οδηγούν σε μόνιμες αναπηρίες, αλλά δε μπορεί παρά να δεχθούμε ότι άλλο αναπηρία και άλλο ασθένεια.

Το λόγο έχει ο κ. Αντωνακόπουλος.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ:
Θέλω και εγώ να συγχαρώ τους συναδέλφους για την πολύ καλή εισήγηση και να συμφωνήσω μαζί σας ότι επιβάλλεται η ολιστική διεπιστημονική προσέγγιση όχι απλά του ασθενούς που καθίσταται ανάπηρος, αλλά για κάθε ασθενή, διότι έχουμε φθάσει σε ένα γραφειοκρατικό κανιβαλισμό και στην άσκηση της ιατρικής, να ασχολούμαστε με μέλη σώματος και όχι με το σώμα και με την ψυχοσωματική ενότητα που είναι ο άνθρωπος. Αυτό είναι ένα έλλειμμα και ένα κατάντημα αυτού του τεχνοκρατικού πολιτισμού και της αντίληψης ότι ο χώρος της υγείας αποτελεί το πιο κατάλληλο πεδίο για επενδύσεις οικονομικής κλίμακας. Δυστυχώς, σε αυτή τη λογική κινείται και η κατασκευή υποδομών για την αγωγή, προαγωγή ή διατήρηση της υγείας των ανθρώπων που έχουν ιδιαίτερα προβλήματα και γι αυτό κατοχυρώθηκε και νομοθετικά πρόσφατα ότι μπορεί να δραστηριοποιούνται επιχειρήσεις κερδοσκοπικού χαρακτήρα στον τομέα αυτό. Αυτό είναι ένα ζήτημα του πολιτισμού μας, ότι αποδίδεται η υποστήριξη αυτών των ανθρώπων στη λογική του κέρδους; Διότι αυτό το ζήτημα, πλέον, είναι αγοραίο. Θα πρέπει να αναλάβουν τα ταμεία, ευθύς εξαρχής και να πουν αυτόματα κάνουμε συμβάσεις και δίνουμε τη δυνατότητα σε όλους μας τους ασφαλισμένους να χρησιμοποιούν τις υποδομές του ιδιωτικού τομέα, διαφορετικά κάνουμε επίπεδα αναπήρων. Αυτή είναι η μια διάσταση πως η πολιτεία παρεμβαίνει και διασφαλίζει την ισοτιμία και την ισότητα των πολιτών και ιδίως των πολιτών που έχουν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη την πολιτεία από κάποιους άλλους.

΄Ενα δεύτερο ζήτημα έχει να κάνει με την δυσφήμιση της αναπηρίας. Πιστεύω ότι είναι ολίγον λαϊκισμός αυτή η ιστορία του πήγαινε φέρε στις Επιτροπές τους αναπήρους για να συλλάβουμε τους μεγάλους κακοποιούς που κλέβουν το δημόσιο χρήμα. Πολλές φορές γίνεται και επικοινωνιακό τρικ, όταν κάποιοι Υπουργοί δεν έχουν τι άλλο να απαντήσουν γύρω από την πρόνοια και την πολιτική της κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής. Πιστεύω ότι αν θέλουμε να μιλήσουμε για «μαϊμούδες», τότε να πούμε για «μαϊμούδες» γιατρούς και Επιτροπές που δίνουν τα ποσοστά και όχι για αναπήρους. ΄Η να πούμε ότι όλο το σύστημα είναι «μαϊμού», διότι όταν κάποιος παίρνει 3 – 4 πιστοποιητικά από επιμελητές γιατρούς, περνάει από Επιτροπές στις οποίες συμμετέχουν διορισμένοι από την πολιτεία γιατροί, τότε δεν μπορεί να λέμε «μαϊμού» αυτόν που κρίνεται από όλο αυτό το σύστημα. Συνήθως, μας αρέσει να τα βάζουμε με τους εύκολους αντιπάλους, ε, λοιπόν, δεν είναι εύκολος αντίπαλος στη συνείδηση του κόσμου, η αναπηρία.

Τρίτον, πιστεύω στις κρατικές υποδομές. Εκεί πρέπει να εστιαστεί το βάρος. Εξάλλου, είναι συνταγματική υποχρέωση της πολιτείας και μέχρι τώρα βλέπουμε ότι ειδικά με τα ιδρύματα τα ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ και όλα τα υπόλοιπα που έχουν σχέση με την ένταξη αυτών των ανθρώπων, έχουν μείνει πίσω εντελώς. Αν, λοιπόν, θέλουμε να είμαστε συνεπείς με τις διακηρύξεις για κράτος πρόνοιας και κράτος δικαίου πρέπει να ξεκινήσουμε απ

αρχή

Αποστολή σελίδας