Ελευθερία Μπερνιδάκη-Άλντους

Προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρία

Η θέση της σελίδας είναι:

Πίσω στο Πρακτικά Επιτροπής για την Αντιμετώπιση των προβλημάτων που απασχολούν τα άτομα με αναπηρία- Περίοδος ΙΑ'- Σύνοδος Α' και Περίοδος ΙΑ'- Σύνοδος Β'

ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΙΑ' - ΣΥΝΟΔΟΣ B'
ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ,
ΠΟΥ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

9 Μαρτίου 2006

ΠΡΑΚΤΙΚΟ (Άρθρο 40 παρ. 1 του Κ.τ.Β.)

Στην Αθήνα σήμερα 9 Μαρτίου 2006, ημέρα Πέμπτη και ώρα 09.55΄π.μ., συνεδρίασε στην Αίθουσα 150 του Μεγάρου της Βουλής, η Ειδική Διακομματική Επιτροπή για την αντιμετώπιση των προβλημάτων, που απασχολούν τα άτομα με αναπηρία, υπό την προεδρία της Προέδρου αυτής, κυρίας Ελευθερίας Μπερνιδάκη - Άλντους, με θέματα ημερήσιας διάταξης:
Προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρία

Η Πρόεδρος της Επιτροπής, αφού διαπίστωσε την ύπαρξη απαρτίας, κήρυξε την έναρξη της συνεδρίασης και έκανε την α΄ ανάγνωση του καταλόγου των μελών της Επιτροπής. Παρόντες ήταν οι Βουλευτές κ.κ.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΕΡΝΙΔΑΚΗ – ΑΛΝΤΟΥΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής): Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι στο σημερινό μας θέμα είναι η εισήγηση για την προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρία. Είναι πολύ κρίσιμο ζήτημα. Ευτυχώς, το θέμα έχει μείνει στην επικαιρότητα. Σχεδόν κάθε εβδομάδα, διαβάζουμε άρθρα που αναδεικνύουν το θέμα. Οι τομείς που πρέπει να βελτιωθούν οι φορείς που πρέπει να ασχοληθούν και οι άνθρωποι που θα επηρεαστούν από τη βελτίωση της προσβασιμότητας στο δομημένο περιβάλλον είναι τόσοι πολλοί που είναι περιττό να τους αναφέρω.

Η εισήγηση θα παρουσιαστεί από τους συναδέλφους κ.κ. Μελά και Κωνσταντάρα. Όλες οι εισηγήσεις θα μορφοποιηθούν, ώστε να ενσωματωθούν στην τελική μας ΄Εκθεση.

Γνωρίζουμε ότι στην Επιτροπή μας έχουμε ακούσει τους εκπροσώπους των πολιτών με κινητικές αναπηρίες, τους Υπουργούς Μεταφορών κ.κ. Λιάπη και Νεράντζη και έχουμε παρευρεθεί σε πολλές εκδηλώσεις για τα άτομα με αναπηρίες. Η προσβασιμότητα αφορά και τους τυφλούς. Όλοι θα ωφεληθούν από ένα βελτιωμένο περιβάλλον, αλλά η πρόσβαση στα σχολεία για τα παιδιά με αναπηρία, η πρόσβαση στα πεζοδρόμια για τους τυφλούς και κινητικά αναπήρους δεν είναι απλώς θέμα διευκόλυνσης, αλλά θέμα απόλυτης ανάγκης. Είτε τους επιτρέπουμε να βρεθούν και να συμμετέχουν στη ζωή και την κοινωνία ή τους καθηλώνουμε στα σπίτια τους από φόβο να μην σκοτωθούν στα πεζοδρόμια και να μην τους πατήσουν τα αυτοκίνητα.

Αυτά τα διαχωρίζουμε από το γεγονός ότι κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη ένα βελτιωμένο περιβάλλον, για να μην καρφώνονται τα τακούνια στα πεζοδρόμια και να μπορεί να προχωρήσει το καροτσάκι του μωρού. Μιλάμε για ζωτικά ζητήματα. Μιλάμε για την προσβασιμότητα του πάνω από 10% των πολιτών της χώρας στο δομημένο περιβάλλον που σημαίνει την προσβασιμότητα στη ζωή.

Το λόγο έχει ο κ. Μελάς.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΕΛΑΣ: Θα τοποθετηθώ επί του θέματος της προσβασιμότητας των ατόμων με αναπηρία επιγραμματικά. Θα ήθελα να οριοθετήσουμε την έννοια της προσβασιμότητας. Προσβασιμότητα νοείται το χαρακτηριστικό του περιβάλλοντος που επιτρέπει σε όλα τα μέλη της κοινωνίας, χωρίς διακρίσεις φύλου, ηλικίας και λοιπών χαρακτηριστικών, να μπορούν αυτόνομα, με ασφάλεια και άνεση να προσεγγίζουν και να χρησιμοποιούν τις προσφερόμενες υποδομές, υπηρεσίες και αγαθά.

Ισχύει αυτό στη χώρα μας; Μπορούν όλα τα μέλη της κοινωνίας και τα άτομα με αναπηρία να έχουν δυνατότητα πρόσβασης όπως τα υγιή άτομα; Η σκληρή πραγματικότητα είναι πως «όχι». Τα Α.Μ.Ε.Α. στη χώρα μας δεν αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι πολίτες ως προς την προσβασιμότητα, αλλά ως πολίτες β΄ κατηγορίας. Πολλοί από αυτούς, λόγω της έλλειψης σύγχρονης υποδομής, δεν τολμούν να βγουν από το σπίτι τους γιατί δυσκολεύονται να κυκλοφορήσουν άνετα. Επομένως, δεν έχουν φυσιολογική ζωή. Σαν αποτέλεσμα, ζουν στις παρυφές της καθημερινότητας και της κοινωνίας, με πολύ μεγάλο κόστος για την ποιότητα της ζωής τους.

Πριν μερικά χρόνια, η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη. Τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει πρόοδος, έχουν δημιουργηθεί κάποιες υποδομές, αλλά δεν έχουν φτάσει το επίπεδο άλλων προηγμένων κρατών. Δεν παρέχεται η εξυπηρέτηση που επιβάλλεται στα πλαίσια του 21ου αιώνα, ώστε τα άτομα με κινητικά προβλήματα ή έλλειψη όρασης να έχουν άνετη πρόσβαση στις υπηρεσίες ή στους χώρους που θέλουν. Τα κυριότερα αίτια είναι τα εξής: Έλλειψη υποδομών, νοοτροπία του Έλληνα, έλλειψη ενημέρωσης, πλημμελής αστυνόμευση, δημιουργία νέων νομοθετικών ρυθμίσεων.

Αναγκαία κρίνεται η δημιουργία υποδομών σε πεζοδρόμια, δημόσιους, κοινόχρηστους και ιδιωτικούς χώρους, ώστε να πληρούν τις κατάλληλες προϋποθέσεις προσβασιμότητας ατόμων με αναπηρία. Συγχρόνως, τις αναγκαίες προϋποθέσεις πρέπει να πληρούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, για να μπορούν τα άτομα αυτά να βγουν από την απομόνωση. Πρέπει να αλλάξει και η συμπεριφορά των πολιτών. Η σωστή συμπεριφορά να είναι με το μέρος της καθημερινότητάς τους και να μην δημιουργεί προβλήματα στα Α.Μ.Ε.Α..

Επιβάλλεται μια ενημέρωση του κοινού για τις ιδιαιτερότητες των Α.Μ.Ε.Α., ώστε η ευαισθησία τους να μεταβληθεί σε καθημερινή πράξη. Η ενημέρωση πρέπει να γίνεται από τους βασικούς πυρήνες της κοινωνίας μας: Την οικογένεια, τα σχολεία, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και σε συνδυασμό με τη μεγάλη δύναμη ενημέρωσης των ΜΜΕ. Διαφημιστική καμπάνια έχει ήδη γίνει σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα και απέδωσε τα μέγιστα. Μετέβαλε προς το καλύτερο τη συμπεριφορά των πολιτών προς τα άτομα αυτά. Η διαφημιστική καμπάνια και γενικά η ενημέρωση των πολιτών θα έχει μεγαλύτερα αποτελέσματα ευαισθητοποίησης προς τους πολίτες όταν θα βλέπουν τους ανθρώπους με τα προβλήματα, τον άνθρωπο με το καροτσάκι, να προσπαθούν να περάσουν από κάπου και να μην μπορούν.

(Συνέχεια ομιλίας κ. Παναγιώτη Μελά)

Επιβάλλεται και οι ανάπηροι να βγουν περισσότερο έξω ξεπερνώντας τις όποιες φοβίες και τις όποιες αναστολές τους. Φυσικά η ενημερωτική εκστρατεία που σας ανέφερα για να επιφέρει τα απαιτούμενα αποτελέσματα θα πρέπει να συνοδεύεται από εντατικούς ελέγχους και αυστηρά πρόστιμα εκ μέρους των Οργάνων της πολιτείας και συγκεκριμένα της Ελληνικής και Δημοτικής Αστυνομίας. Επιβάλλεται να τηρείται ιδιαίτερα η διαφύλαξη τν οδηγών των τυφλών και η πρόσβαση για τα αναπηρικά καροτσάκια στο πεζοδρόμιο. Νομοθετικές ρυθμίσεις υπάρχουν. Υπάρχει άρθρο στο Σύνταγμα που αναφέρεται στα άτομα με αναπηρία, νόμοι και προεδρικά διατάγματα και αν χρειαστεί υπάρχει δυνατότητα βελτίωσης αυτών. Υπάρχουν ακόμα και προτάσεις της Ε.Ε.. Όμως το σημαντικότερο είναι η υλοποίηση της υπάρχουσας νομοθεσίας, να την σεβόμαστε και να την τηρούμε. Τελειώνοντας θέλω να τονίσω ότι είναι άμεση ανάγκη να βελτιώσουμε την προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρία μέχρι να φτάσουν στο σημείο να έχουν μια αυτόνομη διαβίωση. Αυτό είναι το ζητούμενο. Αυτό πρέπει να βάλουμε ως στόχο, να μπορεί ένα τέτοιο άτομο να κυκλοφορεί χωρίς τη βοήθεια κανενός. Αυτό συμβαίνει σε άλλες προηγμένες και πολιτισμένες χώρες. Για να το πετύχουμε αυτό θα πρέπει να μην παραμείνουμε μόνο στα ωραία λόγια, έτσι θα βελτιώσουμε την ποιότητα ζωής των ατόμων με αναπηρία, έτσι θα δείξουμε ότι είμαστε μια πολιτισμένη χώρα. Προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να εργαστεί η Επιτροπή μας.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΕΡΝΙΔΑΚΗ – ΑΛΝΤΟΥΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής): Το λόγο έχει ο κ. Κωνσταντάρας.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ: Είναι κοινώς αποδεκτό ότι τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες στη χώρα μας ζουν ως πολίτες β΄ κατηγορίας. Δεν τολμούν να βγουν από το σπίτι τους και να προσπαθήσουν να έχουν μια φυσιολογική ζωή και αυτό γιατί δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν. Ίσως μπορούν αν πάρουν το λεωφορείο και το μετρό, αλλά το ζήτημα είναι πως θα φτάσουν μέχρι εκεί…

Στην Αμερική και σε κάποιες χώρες της Ευρώπης, τα άτομα με αναπηρία κυκλοφορούν στο δρόμο, βρίσκονται ανάμεσα στους υπόλοιπους ανθρώπους, ζουν μια ζωή όσο το δυνατόν φυσιολογική. Είναι αδιανόητο για κάποιον να παρκάρει σε θέση αναπήρων , να κλείσει το περπάτημα στον οδηγό των τυφλών. Είναι τρόπος ζωής.

Στην Ισπανία πριν από λίγα χρόνια έγινε μια μεγάλη διαφημιστική καμπάνια η οποία κατάφερε να αλλάξει κατά πολύ τη συμπεριφορά από και προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Αναφέρουμε το παράδειγμα αυτής της χώρας γιατί οι λαοί μοιάζουμε στην ιδιοσυγκρασία, στην ευαισθησία και την αναισθησία…

Αυτό που χρειάζεται, πέρα από νόμους και έργα, είναι να αλλάξει η νοοτροπία του Έλληνα ως προς αυτό το ζήτημα. Και αυτό για να γίνει χρειάζονται πολλές συντονισμένες και ταυτόχρονες ενέργειες.

Άλλωστε – χρησιμοποιώντας τον Αριστοτελικό όρο – είμαστε, δυστυχώς, όλοι μας, εν δυνάμει Α.Μ.Ε.Α., αφού δεν γνωρίζουμε το μέλλον. Γνωρίζουμε όμως από την άλλη, πως θα γεράσουμε και θα αποκτήσουμε μερικά από τα προβλήματα των αναπήρων που αυτή τη στιγμή τα προσπερνούμε.

Το ενημερωτικό «Νέο ξεκίνημα» θα γίνει απαραίτητο από τα σχολεία.

Α. Ενημέρωση σε παιδιά, δασκάλους, καθηγητές και γονείς στο σχολείο.

Β. Ενημέρωση των Τοπικών Αυτοδιοικήσεων (και σε προέκταση της κάθε τοπικής κοινωνίας) μέσα από ομιλίες και παρουσιάσεις αρχικά στα Δημοτικά διαμερίσματα και στη συνέχεια στα δημοτικά και νομαρχιακά συμβούλια.

Γ. Μια μεγάλη καμπάνια ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης όλων των φορέων που εμπλέκονται στο πρόβλημα και έχουν τη δυνατότητα να δώσουν λύσεις σε συνδυασμό με την αστυνόμευση και την επιβολή μεγάλων προστίμων προς τους παραβάτες. Φυλλάδια, εκδηλώσεις σε ανοικτούς και κλειστούς χώρους, κοινωνικά «διαφημιστικά» μηνύματα γραφικών, ήχου και εικόνας που θα προβάλλουν οι σταθμοί και τα κανάλια στις ζώνες υψηλής τηλεθέασης και όχι τις μεταμεσονύκτιες ώρες και θα δημοσιεύουν οι εφημερίδες.

Δ. Συσκέψεις για την αστυνόμευση. Το θέμα είναι αρμοδιότητα των δήμων και φυσικά ο κάθε δήμος μπορεί να εφαρμόζει τη δική του τακτική. Ωστόσο, ίσως θα μπορούσε για το συγκεκριμένο ζήτημα να υπάρξει συζήτηση και σύγκλιση απόψεων, έτσι ώστε να αντιμετωπίζονται οι παραβάτες σε όλους τους δήμους με τον ίδιο τρόπο και γενικά να υπάρξει συντονισμός των δράσεων που αναλαμβάνουν οι τοπικοί φορείς.

Ε. Συσκέψεις με τις Ομοσπονδίες Αναπήρων αφού ένα κύριο μέλημά μας είναι η διαφύλαξη των «οδηγών» των τυφλών και η πρόσβαση για τα αναπηρικά καροτσάκια στο πεζοδρόμιο. Οι πολίτες πρέπει να ευαισθητοποιηθούν, και αυτό είναι ένα θέμα που λειτουργεί και λίγο αντιδραστικά, όχι μόνο μέσω «ευαισθητοποίησης». Αν δεν βλέπουμε ποτέ ανθρώπους με καροτσάκι να προσπαθούν να περάσουν και να μη μπορούν, τότε ξεχνάμε ότι υπάρχουν και μέσα στο χάος της ανυπαρξίας παρκαρίσματος, παρκάρουμε εκεί που δεν θα έπρεπε. Η στιγμιαία σκέψη – και δικαιολογία προς τον εαυτό μας – είναι ότι «μάλλον δε θα γράψουν». Μήπως και οι ανάπηροι θα πρέπει να βγαίνουν περισσότερο έξω, ξεπερνώντας τις φοβίες τους και να υπάρξει επιπλέον και πρωτοβουλία από τους συνδικαλιστές τους, ώστε να αναδείξουν στην κοινωνία το πρόβλημα:

Πολύ σύντομα θα πω κάποια συμπεράσματα και προτάσεις από τις συνεδριάσεις.

Ο κ. Εμμανουήλ Γιανναδάκης, Πρόεδρος της Εθνικής Ομοσπονδίας Κινητικά Αναπήρων (Ε.Ο.Κ.Α.), γιατρός δημόσιας υγείας και διδάσκων στη Σχολή Δημόσιας Υγείας μας ανακοίνωσε ότι σύμφωνα με τους υπολογισμούς του οι ανάπηροι στην Ελλάδα είναι 700.000 με 750.000, χωρίς όμως να είναι επίσημη αυτή η καταγραφή.

Ο κ. Ηλίας Μαργίολας, Πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Τυφλών ζήτησε τη δημιουργία σε όλη τη χώρα «οδηγών τυφλών, διαβάσεις πεζών με ηχητικά ειδοποίηση σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας και την ηχογραφημένη ή «ζωντανή» αναγγελία των στάσεων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Τέλος πρότεινε την εγκατάσταση φωνητικών αναγγελιών σε όλους τους ανελκυστήρες και την χρησιμοποίηση της γραφής Braille στα ξενοδοχεία, στα εμπορικά κέντρα και στην ακτοπλοΐα.

Ο κ. Εμμανουήλ Μπασιάς, Γενικός Γραμματέας Φάρου Τυφλών, υπογράμμισε ότι η ελευθερία μετακίνησης είναι συνταγματικό δικαίωμα. Θεώρησε ότι οι «οδηγοί» τυφλών σύμφωνα με το ν.2831 είναι ένα πολύ θετικό βήμα αλλά πρέπει να ολοκληρωθεί η εφαρμογή τους με το να μην διακόπτονται από εμπόδια. Είπε: «Πολλοί είναι οι νόμοι που ψηφίζονται αλλά λίγοι εφαρμόζονται».

Εσείς κυρία Πρόεδρε είπατε σε τοποθέτηση σας πως οι ανάπηροι έχουν ζητήσει εκεί όπου υπάρχουν ειδικά προσαρμοσμένα λεωφορεία να υπάρχει αναρτημένο και φωνητικό ωρολόγιο πρόγραμμα δρομολογίων, καθώς και ενημέρωση των οδηγών των λεωφορείων ώστε να εξυπηρετούν τα άτομα με κινητικά προβλήματα.

Ο Υπουργός Μεταφορών κ. Λιάπης είπε ότι το Υπουργείο επιδιώκει τη βελτίωση της προσβασιμότητας των ΑΜΕΑ και την ευαισθητοποίηση των πολιτών για τα προβλήματα μετακίνησης που αντιμετωπίζουν οι συμπολίτες μας. Και ανέφερε ότι το Υπουργείο έχει να αντιμετωπίσει και επιλύσει μέχρι τώρα τα εξής θέματα: Συστήθηκε στο ΥΜΕ νέο τμήμα για το συντονισμό των θεμάτων των ατόμων με αναπηρίες.

(Συνέχεια ομιλίας κ. Δημήτριου Κωνσταντάρα)

Στην αρμοδιότητα του υπάγεται και η προώθηση και παρακολούθηση όλων των απαιτούμενων ενεργειών για την εξασφάλιση της προσβασιμότητας όχι μόνο στους χώρους του Υπουργείου, αλλά και στους χώρους τους εποπτευόμενους από το Υπουργείο. Επίσης στο Υπουργείο υπάρχει και μια Επιτροπή παρακολούθησης των μέτρων για την εξυπηρέτηση των εμποδιζόμενων ατόμων. Άλλες δράσεις που έχει αναλάβει αυτή η Επιτροπή είναι η θέσπιση ενιαίων δελτίων στάθμευσης για τα Α.ΜΕ.Α., με βάση το σχετικό κοινοτικό πρότυπο για τη στάθμευση των οχημάτων που οδηγούν ανάπηρα άτομα.

Επίσης, το Υπουργείο έχει υλοποιήσει την αγορά και διάθεση σε συνεργασία με την ΕΣΑΕΑ 15 αυτοκινήτων για την μετακίνηση ατόμων με κινητικά προβλήματα. Στη Θεσσαλονίκη έχει δημιουργηθεί ειδική τηλεφωνική υπηρεσία (που είναι ιδιαίτερα δημοφιλής) για την εξυπηρέτηση ατόμων με αναπηρία. Επιπλέον, η ΕΘΕΛ έχει 194 λεωφορεία με σύστημα επιγονάτισης. Από αυτά, τα 802 έχουν ράμπα και τα 1148 διαθέτουν την υποδομή για την τοποθέτηση της. Στον ΗΛΠΑΠ όλα τα τρόλεϊ έχουν σύστημα επιγονάτισης και τα 90 ράμπα. Στον ΗΣΑΠ όλοι οι σταθμοί έχουν ράμπες και ασανσέρ. Αυτά χρειάζονται έναν έλεγχο για να δούμε, εάν είναι πραγματικότητα αυτά που μας λένε ή εάν υπάρχουν κάποια που δεν έχουν τελειώσει ή δεν δουλεύουν. Στο μετρό όλοι οι σταθμοί είναι προσβάσιμοι και ο ΟΑΣΑ έχει κατασκευάσει προεξοχές στις στάσεις για τα άτομα με αναπηρία. Προβλέπεται, επίσης, στο πρόγραμμα του ΟΑΣΑ αυτόματη φωνητική ανακοίνωση των στάσεων. Επίσης, υπάρχει πρόβλεψη σε νομοσχέδιο που θα κατατεθεί, ότι οι συνεταιρισμοί και οι ανώνυμες εταιρείες που θα συστήνονται από ιδιοκτήτες δημόσιας χρήσεως αυτοκινήτων, θα είναι υποχρεωμένες να θέσουν σε κυκλοφορία ειδικά αυτοκίνητα για τα άτομα με αναπηρία.

Στις 16 Νοεμβρίου του 2005, εστάλη από το Υπουργείο Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης δελτίο τύπου, το οποίο αφορά στο π.δ. με θέμα «σύσταση διεύθυνσης ποιότητας και αποδοτικότητας και τμήματος διευκόλυνσης προσβασιμότητας ατόμων με αναπηρίες στις περιφέρειας της χώρας». Σύμφωνα με αυτό, σε κάθε μία από τις 13 περιφέρειες της χώρας, συνιστάται τμήμα διευκόλυνσης προσβασιμότητας ατόμων με αναπηρίες. Πρέπει να παρακολουθήσουμε αν συστήθηκε, αν λειτουργεί, αν είναι στελεχωμένο, αν είναι οργανωμένο και αν υλοποιήθηκε ή έχει μείνει ως δελτίο τύπου.

Τον Ιούλιο του 2005, η κυρία Μπερνιδάκη είχε κάνει μια επίκαιρη ερώτηση για τα μέτρα που έχει λάβει το ΥΠ.ΕΣ.Δ.Δ.Α. στον τομέα της βελτίωσης των υποδομών πρόσβασης για τα άτομα με αναπηρίες στις δημόσιες υπηρεσίες και ο κ. Υπουργός ανέφερε μια σειρά από ενέργειες, οι οποίες αφορούν στην προσβασιμότητα. Σαφώς, όμως, επί αυτών των μέτρων και της υλοποίησης τους, χρειάζεται παρακολούθηση. Η προσπάθεια και η αποφασιστικότητα που χρειάζεται για να παρακολουθήσουμε αυτά που ισχύουν, αυτά που έχουν υποσχεθεί και αυτά που έχουν εξαγγελθεί, σημαίνει κυρία Πρόεδρε, ότι η Επιτροπή θα πρέπει να συνεχίσει να εργάζεται. Αν δεν συνεχίσει αυτή η Επιτροπή με την πιθανότητα να έχει τη δυνατότητα να παρακολουθεί αυτές τις εφαρμογές, τότε θα πρέπει πριν λήξουμε την Επιτροπή, να βεβαιωθούμε ότι υπάρχει ένα παρακολουθητικό πρόγραμμα της υλοποίησης των εξαγγελιών.

Πρώτη και απαραίτητη προϋπόθεση για να βελτιωθεί η κατάσταση, είναι οπωσδήποτε η τήρηση όλων όσων έχουν νομοθετηθεί, διαταχθεί και αποφασιστεί. Κρίνεται κρίσιμη η δραστηριοποίηση της διακομματικής Επιτροπής με έργο την διαπίστωση, εάν όλα όσα αναφέρθηκαν προηγουμένως τηρούνται. Εξίσου απαραίτητο και σημαντικό είναι να γίνει κατανοητή από όλους τους μη ανάπηρους πολίτες η έννοια της προσβασιμότητας. Πρέπει συνεπώς μέσα από τους κατάλληλους επικοινωνιακούς χειρισμούς, με τη βοήθεια της δημόσιας τηλεόρασης και με τη συνεργασία της τοπικής αυτοδιοίκησης και του Υπουργείου Παιδείας, να αρχίσει να «περνάει» αρχικά στα παιδιά του δημοτικού σχολείου η έννοια του περιβάλλοντος, που επιτρέπει σε όλα τα μέλη της κοινωνίας χωρίς διακρίσεις φύλου, ηλικίας και λοιπών χαρακτηριστικών, να μπορούν αυτόνομα με ασφάλεια και άνεση να προσεγγίσουν και να χρησιμοποιήσουν τις προσφερόμενες υπηρεσίες και αγαθά.

Οι γιατροί και οι ειδικοί επιστήμονες που θα συνεργαστούν με παιδοψυχολόγους και επικοινωνιολόγους σε προγράμματα που θα εφαρμοστούν το ταχύτερο δυνατόν στα δημοτικά σχολεία. Θα πρέπει να αναλύσω οπωσδήποτε τη δεύτερη διάσταση της έννοιας, δηλαδή εκτός της διάσταση της φυσικής πρόσβασης, μπορεί ένα ανάπηρο άτομο να πάει όπου θέλει, όπου πρέπει και όπου έχει δικαίωμα να πάει; Του δίνονται οι δυνατότητες; Του επιτρέπεται από τη λειτουργία της σύγχρονης κοινωνίας να χρησιμοποιήσει την υπηρεσία και το αγαθό που θέλει, να επικοινωνήσει και να πληροφορηθεί όπως όλοι, να προσπαθήσει να γίνει αυτεξούσιο με μία έννοια ή κάποιοι το εμποδίζουν; Ποιοι είναι αυτοί και με ποιους τρόπους το

(Συνέχεια ομιλίας κ. Δημητρίου Κωνσταντάρα)

Μιλώντας στην Επιτροπή, η κυρία Μαρίλη Χριστοφή, Ειδική Συνεργάτης του Γιάννη Βαρδακαστάνη, ανέλυσε την έννοια της «επισκεψιμότητας» σε δημόσιους και κοινόχρηστους χώρους, όπου δεν υπάρχει υποδομή προσβασιμότητας. Όσον αφορά στους ιδιωτικούς χώρους, χρειάζεται νόμος, που θα υποχρεώνει τους κατασκευαστές να δημιουργούν υποδομές, ώστε να μπορεί ο ανάπηρος να επισκεφθεί συγγενείς, συνεργάτες και φίλους στο σπίτι ή στην εργασία τους. Η αρχή της «επισκεψιμότητας» έχει αρχίσει να εφαρμόζεται σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Οι πιο δυνατοί, οι πιο τολμηροί, οι οποίοι ασχολούνται με τα σπορ, ένας τομέας που είναι αρκετά ανεπτυγμένος στη χώρα μας, ίσως, να είναι μια αχτίδα φωτός στο όλο ζήτημα των αναπήρων. Οι αθλητές της Παραολυμπιάδας, αλλά και όλοι οι ερασιτέχνες αθλητές έχουν μέσα τους τη δύναμη και προσπαθούν να βρίσκουν λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν, εκεί που οι συμπολίτες τους δείχνουν αδιαφορία. Θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν οι εμπειρίες και το παράδειγμα τους από τους εμπλεκόμενους φορείς, ώστε να αναδειχθούν τα προβλήματα των ατόμων με αναπηρίες.

Υπάρχουν εξαναγκαστικοί τρόποι και μέσα: Σύμφωνα με το Σύνταγμα, οποιαδήποτε παραβίαση του άρθρου 21 παρ. 6, που αναφέρεται στα άτομα με αναπηρία, είναι πράξη αντισυνταγματική και γεννά αγώγιμο δικαίωμα. Επιπλέον, υπάρχουν νόμοι, που τιμωρούν τους ασυνείδητους, αλαζόνες και διάφορους πολίτες, που καταπατούν τα δικαιώματα των αναπήρων.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΕΡΝΙΔΑΚΗ – ΑΛΝΤΟΥΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής): Θα ήθελα να συγχαρώ τους συναδέλφους για το τόσο περίπλοκο και σημαντικό ζήτημα και να κατοχυρώσω διαδικαστικά, ως Πρόεδρος, ότι όλα αυτά τα πολύ σημαντικά θέματα, που πρέπει να αποτελέσουν ένα κύριο κομμάτι στην Έκθεση μας, πρέπει να επιστραφούν σε ενιαίο κείμενο μαζί με την εισήγηση του κ. Μελά και του κ. Κωνσταντάρα, με τις ανάλογες βελτιώσεις.

Επί της ουσίας, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι το ποιος παρακολουθεί τους παρακολουθούντες είναι ένα σημαντικό κομμάτι. Δηλαδή, πώς από το λόγο θα φθάσουμε στην πράξη. Πως από τα νομοσχέδια θα φθάσουμε όχι μόνο στις θεσμοθετημένες διατάξεις, αλλά πώς θα βεβαιωθούμε ότι αυτά θα εφαρμόζονται. Η Επιτροπή μας δεν θα μπορέσει εξ ορισμού να επιβάλει τίποτα απ' όλα αυτά. Πρέπει, όμως, να συντελέσει στο μεγάλο αυτό κομμάτι της ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης και της πληροφόρησης των ιδίων των Α.Μ.Ε.Α.. Μπορούμε να ζητήσουμε να δοθεί συνέχεια στην Επιτροπή, γιατί εμείς, σε αυτήν τη φάση, έχουμε επισημάνει τα προβλήματα και προτείνουμε ορισμένες λύσεις. Ο χρόνος θα δείξει, αν η ελληνική κοινωνία και η Πολιτεία θα μπορέσουν να εκσυγχρονιστούν, έχοντας αποδεχθεί ότι οι ανάπηροι και δικαιώματα.

Επομένως, πιστεύω ότι, εφόσον αυτό είναι ένα αίτημα της Επιτροπής, ότι, δηλαδή, υπάρχει ακόμη ενεργός ρόλος, με σκοπό τη συνέχιση της, θα ακολουθήσουμε την κατάλληλη διαδικασία και το ζήτημα αυτό θα το συμπεριλάβουμε στα συμπεράσματα, που θα αναδείξουμε στην Έκθεση μας. Η Βουλή θεσμικά είναι ο κυριότερος χώρος, που θα πρέπει να τίθενται όλα τα ζητήματα, που αφορούν σε σημαντικά θέματα: Πώς, δηλαδή, η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει τα Α.Μ.Ε.Α..

Ανάμεσα στις κύριες κατηγορίες, που υπάρχει άμεση ανάγκη προσαρμογής του δομημένου περιβάλλοντος για την πρόσβαση τους στα κοινωνικά αγαθά, είναι και η κατηγορία των κωφών. Σε αντίθεση με την κινητική αναπηρία και την τύφλωση, χρειάζεται, για παράδειγμα, επισήμανση με φωτεινούς σηματοδότες, ώστε οι κωφοί να έχουν τη δυνατότητα να αντιλαμβάνονται οπτικά αυτό που οι άλλοι ακούνε. Επίσης, για παράδειγμα, μία αναγγελία σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς να γίνεται με φωτεινή επιγραφή. Επίσης, ένα ξενοδοχείο να μπορεί να έχει κάποιο τηλέφωνο, το οποίο θα έχει προσαρμοστεί κατάλληλα, για να αντιλαμβάνεται ο κωφός πελάτης του ότι αυτό έχει κλείσει. Αυτά είναι πράγματα εφικτά και δεν κοστίζουν, γιατί η τεχνολογία έχει προχωρήσει αρκετά. Η αντίληψη είναι αυτή που, κυρίως, πρέπει να προσαρμοστεί και να αλλάξει. Δεν έχει λιγότερο δικαίωμα στην πρόσβαση, στη ζωή και στο περιβάλλον ο πολίτης με αναπηρία.

Το λόγο έχει ο κ. Μελάς.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΕΛΑΣ: Σχετικά με την τελευταία σας παρατήρηση για τους κωφούς, θα ήθελα να σας πω ότι το κύριο πρόβλημα το έχουν οι κινητικά ανάπηροι και οι τυφλοί. Αυτοί έχουν το κυριότερο πρόβλημα στην προσβασιμότητα. Ο κωφός ελαχιστότατα προβλήματα έχει, γιατί έχει τη δυνατότητα να βλέπει και να περπατάει. Το βάρος πρέπει να πέσει στους κινητικά αναπήρους και στους τυφλούς. Σε αυτούς πρέπει να κατευθυνθούν οι προτάσεις μας και οι βελτιώσεις.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΕΡΝΙΔΑΚΗ – ΑΛΝΤΟΥΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής): Εφόσον μιλάμε για εκσυγχρονισμό, θα ήθελα να πω ότι είναι επικίνδυνο για ένα κωφό, που βρίσκεται σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς, πρώτον, να μην ξέρει ότι έφθασε κάπου ή να μην αντιληφθεί ότι υπάρχει πυρκαγιά ή κάποιο άλλο πρόβλημα. Είναι κάτι που μπορούμε να το συμπεριλάβουμε.

Το λόγο έχει ο κ. Λεβέντης.

εμποδίζουν; Θέλω να θυμίσω ότι η Υπουργός Παιδείας κυρία Γιαννάκου, που εκλήθη στην Επιτροπή έδωσε την άλλη διάσταση στον όρο προσβασιμότητα, αναφερόμενη στην «αυτόνομη διαβίωση του ατόμου», όπως έχει διακηρυχτεί από το Συμβούλιο της Ευρώπης και ανέφερε το παράδειγμα ενός παραπληγικού που προτίμησε να φύγει από την Ελλάδα και να μείνει στις Βρυξέλλες, αφού εκεί μπορεί να ζήσει χωρίς της βοήθεια κανενός.

Κρίνεται απαραίτητη η νομοθετική κατοχύρωση της πρότασης της Ε.Ε. που προτείνει να μην σχεδιάζεται καμία πολιτική που δεν θα προβλέπει και δεν θα διασφαλίζει την προσβασιμότητα και τελικά, τη δημιουργία εθνικού σχεδίου δράσης, ώστε να επιτευχθεί ο συντονισμός όλων των εμπλεκόμενων φορέων. Για να δημιουργηθούν οι οικονομικές προϋποθέσεις (εξεύρεση πόρων), ώστε να αναπτυχθούν οι δράσεις για την προσβασιμότητα, θα μπορούσε να θεσμοθετηθεί ένα ειδικό τέλος επί του τζίρου των καζίνων της χώρας, όπως συμβαίνει στη Φιλανδία, για παράδειγμα ή η δημιουργία ενός ειδικού λαχείου για αυτό το σκοπό όπως συμβαίνει στην Ισπανία.

Στο Ίλιον κατοικούν πολλοί ανάπηροι λόγω της ύπαρξης εκεί ενός ιδρύματος περίθαλψης. Άρα από εκεί, από αυτό τον πυρήνα, θα μπορούσε να ξεκινήσει μια δράση, αφού εκεί υπάρχουν οι περισσότεροι που έχουν ανάγκη. Οι ίδιοι ανάπηροι θεωρούν καλύτερο να γίνεται για παράδειγμα ένας δρόμος ολόκληρος με τις υποδομές προσβασιμότητας, παρά πολλοί που δεν συνδέονται μεταξύ τους.

Μιλώντας σε συνεδρίαση της Επιτροπής ο Υφυπουργός Μεταφορών, κύριος Νεράτζης, χαρακτήρισε ως «πολύ αρνητικό παράγοντα»την βοήθεια που επιχειρεί να δώσει η όποια πολιτική ηγεσία στους ανάπηρους, τον πολυμερισμό των οργανώσεων τους. Ανέφερε ένα παράδειγμα με τα μεγάλα προβλήματα που δημιουργήθηκαν με τα 15 νέα αυτοκίνητα που παρέλαβε το Υπουργείο και τα διέθεσε στην Εθνική Συνομοσπονδία Αναπήρων για να τα διανέμει.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ: Συγχαρητήρια στους συναδέλφους για την εξαιρετική εισήγηση που μας παρουσίασαν. Ένα μεγάλο πρόβλημα, από τα πολλά που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία. Ήταν πολύ σωστός ο τρόπος να καταμεριστούν τα επιμέρους κεφάλαια, ώστε να μην ασχολούμαστε όλοι με όλα.

Ανάμεσα, στα πολλά που είμαστε πίσω σαν χώρα, όσο αναφορά την αντιμετώπιση των ατόμων με αναπηρία, είναι και η προσβασιμότητα και οι περιορισμένες δυνατότητες που τους δίνουμε. Εντυπωσιάζεται κανείς όταν βρεθεί στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα Ολλανδία και Σκανδιναβικές χώρες όπου έχουν δοθεί πολλές δυνατότητες στους ανάπηρους, ανάμεσα στις οποίες είναι και αυτά τα ειδικά αμαξίδια που η οδήγηση τους μπορεί να γίνει με τις κινήσεις του κεφαλιού.

Εδώ, σε εμάς, έχουμε αρχίσει το τελευταίο διάστημα να ευαισθητοποιούμαστε, με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων έγιναν πολλοί διάδρομοι τυφλών. Δεν έχω δει κανένα τυφλό να περπατάει σε αυτούς τους διαδρόμους. Αν δεν χρησιμοποιούνται, πρέπει να υπάρχουν κάποιοι λόγοι. Αυτοί οι διάδρομοι, όπως παρατηρώ, είναι ξεμοναχιασμένοι. Έχει ένα διάδρομο και πέφτει σε ένα δρόμο και από εκεί και πέρα το κενό. Ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να δει, τι κάνει; Επίσης, επάνω σε αυτούς τους διαδρόμους μπορεί κάποιος να αράξει το μηχανάκι του κ.λπ..

Μου κάνει εντύπωση αυτό που αναφέρεται στην εισήγηση, να είναι ένας οργανωμένος χώρος αντί να είναι πολλοί διάσπαρτοι οι οποίοι δεν είναι οργανωμένοι και τους εκθέτουν σε περισσότερους κινδύνους. Αν οργανώσουμε τέτοιους χώρους, σε κάθε πόλη, όλα τα’ άλλα προβλήματα δε νομίζω να καλυφθούμε. Παρ' όλα αυτά είναι κάτι το οποίο πρέπει να το εξετάσουμε. Η προσβασιμότητα αναλόγως με το είδος της αναπηρίας, αναφέρθηκε από τους Εισηγητάς και ο κ. Μελάς έχει δίκιο σε αυτό που λέει, οι κινητικά ανάπηροι και οι τυφλοί είναι αυτοί που έχουν τα μεγαλύτερα προβλήματα.

Δεν ξέρω αν μπορούμε συγχρόνως όλα να τα λύσουμε ή να ξεκινήσουμε από τα πιο σοβαρά, αυτά που απασχολούν ανθρώπους που δεν έχουν άλλο τρόπο να τα αντιμετωπίσουν. Η αστυνόμευση είναι απαραίτητη πολλές φορές και θα ήμουνα υπέρ όχι μόνο να αφαιρούνται οι πινακίδες αλλά και τα αυτοκίνητα τα οποία παρκάρουν επάνω στις ειδικές λωρίδες.

Πρέπει να ξεκινήσουμε όλα τα άλλα μέτρα, ξεκινώντας από την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης. Θέλω να ελπίζω ότι όλα αυτά σαν ένα σύνολο θα προσφέρουνε και θα βελτιώσουνε τη ζωή των ανθρώπων με αναπηρία και αν σκεφτούμε το πώς κυκλοφορούν και οι κοινοί θνητοί, που δεν έχουν προβλήματα αναπηρίας και αντιμετωπίζουν σοβαρότερες δυσκολίες έτσι όπως είναι οργανωμένης ζωής στις πόλεις μας, καταλαβαίνουμε τα προβλήματα που έχουν οι άνθρωποι με αναπηρία.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΕΡΝΙΔΑΚΗ – ΑΛΝΤΟΥΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής): Ως προς το ένας χώρος οργανωμένος, για προσβασιμότητας για τους αναπήρους, έχουν συνδυαστεί δύο ιδέες, η μια είναι το πώς να βελτιωθούν τα διακεκομμένα πεζοδρόμια που έχουν οδηγό τυφλών αλλά πέφτουν σε δέντρο ή λεωφόρο. Και νομίζω ότι αυτό εννοούσε ο κ. Κωνσταντάρας, το να έχουμε λιγότερους χώρους και προσαρμοσμένους κατάλληλα παρά πολλούς μη οργανωμένους. Σαφώς, δεν μπορεί ένας δήμος ξαφνικά να τα κάνει όλα.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ: Η πρόταση έχει κατατεθεί από Ομοσπονδίες Αναπήρων. Δε θέλουν να ξεκινάνε πολλά πράγματα και να μην ολοκληρώνεται κανένα.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΕΡΝΙΔΑΚΗ – ΑΛΝΤΟΥΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής): Το λόγο έχει ο κ. Τσαντούλας.

(Συνέχεια ομιλίας κ. Δημήτριου Τσαντούλα)

Θέλω να πω, ότι η παροχή υπηρεσιών προϋποθέτει την καλή προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρία. Η πρόβλεψη μας πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να μπορούν να αντιμετωπισθούν όλα τα προβλήματα. Είναι βασικό η αλλαγή νοοτροπίας του Έλληνα και η Πολιτεία έχει να παίξει ένα πολύ σημαντικό ρόλο.

Από δική μου εμπειρία θέλω να πω ότι τα νεαρά άτομα έχουν πάρει το μήνυμα πως πρέπει να σέβονται τα άτομα με αναπηρία.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΕΡΝΙΔΑΚΗ (Πρόεδρος της Επιτροπής): Κύριε Τσαντούλα, σας βεβαιώνω από την εμπειρία μου, ως Καθηγήτριας, ότι πραγματικά ο μόνος τρόπος να αλλάξει μια κοινωνία είναι να αρχίσουμε από τα παιδιά, τα οποία έχουν ανοικτό μυαλό και αφήνουν πίσω τους όλη την νοοτροπία που κουβαλούν από τους γονείς τους.

Είναι απαραίτητο το μάθημα «Αγωγής του Πολίτη», το οποίο θα συμπεριλαμβάνει σαν κύριο θέμα την διαπαιδαγώγηση των παιδιών από την ηλικία του νηπιαγωγείου.

Έχετε, λοιπόν, δίκιο και επιτρέψτε μου να νομίζω ότι ένα κομμάτι της ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης οφείλεται και στο έργο της Επιτροπής μας. Ας ακουσθεί αυτό αλαζονικό, αλλά πιστεύω ότι έχουμε επηρεάσει πολύ τον κόσμο. Εμείς επισημαίνουμε την ανάγκη να γίνει κύριο θέμα, το θέμα της συμπερίληψης των πολιτών με αναπηρία, στα δρώμενα της κοινωνίας.

Το λόγο έχει η κυρία Νικολαϊδου.

ΒΕΡΑ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ: Κυρία Πρόεδρε, πρέπει να πω ότι οι δύο Εισηγητές δούλεψαν με σοβαρότητα, και τουλάχιστον, με βοήθησαν να ενημερωθώ και για προηγούμενες συνεδριάσεις, γιατί είμαι καινούργιο μέλος της Επιτροπής.

Σε αρκετά σημεία δεν συμφωνώ και θα πω κάποιες σκέψεις μου.

Κατ' αρχήν, δεν συμφωνώ να ρίχνουμε τα πάντα στην νοοτροπία του Έλληνα ή να ζητάμε την αστυνόμευση. Σίγουρα θα βοηθήσει και βοηθάει η ενημέρωση, η ευαισθητοποίηση αλλά νομίζω ότι λείπει ο κοινωνικός εξοπλισμός των πόλεων σε όλη την Ελλάδα, όπως οι αθλοπαιδείες όπου μπορούν να έχουν πρόσβαση τα άτομα με αναπηρία. Δεν συμφωνώ να κρατούν τους αναπήρους δέσμιους στα σπίτια.

Το παράδειγμα που ανέφερε η κυρία Γιαννάκου στην προηγούμενη συνεδρίαση της Επιτροπής θα έλεγα ότι είναι αρνητικό και ατυχές. Θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν με το επίδομα των 520 ευρώ να μπορεί να ζήσει ένας παραπληγικός;

Θα πρέπει η Επιτροπή να βοηθήσει και να καθιερωθεί με νόμο η επιχορήγηση στα άτομα με κινητικό πρόβλημα, ώστε να διαμορφώσουν τους χώρους διαμονής τους. Είναι υποχρέωση και ευθύνη της Πολιτείας το ότι αυτά ακόμα δεν έχουν καλυφθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό. Οι ανάπηροι δεν είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Νόμοι υπάρχουν. Πέστε μου, όμως, ποιος οργανισμός εφαρμόζει το νόμο που υποχρεώνει την πρόσληψη ενός ποσοστού απ’ αυτά τα άτομα;

Η Επιτροπή δεν μπορεί να παίξει το ρόλο του ελεγκτή αλλά μπορεί να προτείνει. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πώς λειτουργούν οι αρμόδιοι Οργανισμοί. Για παράδειγμα, η Πρόεδρος έκανε μια επίκαιρη ερώτηση τον Ιούλιο του 2005, στις 20.1.2005 εκδόθηκε ένα Π.Δ. που έφθασε τον 11ο μήνα στις 13 Περιφέρειες. Δεν ξέρω αν κάποιος έχει ελέγξει ποια είναι τα αποτελέσματα από εκεί και μετά. Θα έπρεπε οι Υπουργοί να μας έχουν δώσει μια Έκθεση για το τι έχει προχωρήσει. Νομίζω ότι πολύ λίγα πράγματα θα έχουν προχωρήσει, μέχρι και τίποτα. Έχω παράδειγμα, έναν φοιτητή ο οποίος αναγκάσθηκε να διακόψει το Πανεπιστήμιο γιατί όχι απλά δεν υπήρχε πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο, αλλά έπρεπε να έχει έναν άνθρωπο επί πληρωμή όλη την ημέρα για να τον βοηθάει στην μετακίνησή του.

(Συνέχεια ομιλίας κυρίας Βέρας Νικολαϊδου)

Δεν έχουν ούτε οι εξωτερικοί χώροι αυτή τη δυνατότητα. Πρέπει, λοιπόν, σε όλα τα Υπουργεία να υπάρχει πρόσβαση αυτών των ατόμων. Ο Υφυπουργός Μεταφορών, κ. Λιάπης, είπε ότι υπάρχει πρόβλημα για το πού θα δώσουν τα 15 λεωφορεία. Λύνουν το πρόβλημα της μετακίνησης των αναπήρων αυτά τα λεωφορεία σ' όλη την Ελλάδα; Όσα μέτρα πάρθηκαν, ιδιαίτερα την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων, ήταν ενόψει της διενέργειας των. Θα πρέπει, λοιπόν, να λύσουμε το πρόβλημα του αριθμού των λεωφορείων και του εξοπλισμού, γενικότερα.

Κανείς, νομίζω, δεν είναι ικανοποιημένος από την πρόσβαση των αναπήρων στα ασανσέρ του μετρό. Δυστυχώς, αυτά υπάρχουν μόνο στη μια πλευρά του. Είναι εύκολο ο κινητικά ανάπηρος να περάσει από τη μια στην άλλη πλευρά για να χρησιμοποιήσει το μετρό; Τόσα δισεκατομμύρια πήρε η ιδιωτική εταιρία, που ανέλαβε αυτό το έργο. Δε θα μπορούσαν, τουλάχιστον, να προβλεφθούν ασανσέρ και από τις δύο πλευρές; Όσα θέματα και να προτείνει η Επιτροπή, εάν δεν υπάρξει πολιτική βούληση και γενναιόδωρη χρηματοδότηση τους, θα παραμείνουμε στις προτάσεις και θα αναγκάζονται κάποιοι ανάπηροι να φεύγουν από τη χώρα μας γιατί η διαβίωση τους είναι πολύ δύσκολη.

Επιμένω, στο εθνικό σχέδιο δράσης, το οποίο πρέπει να είναι πολύπλευρο. Τα επιδόματα των αναπήρων δεν μπορεί να είναι επιδόματα ελεημοσύνης. Θα πρέπει αυτά να εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπή διαβίωση τους. Ανάπηροι υπάρχουν σε όλη τη χώρα. Γι αυτό και θα πρέπει η Επιτροπή μας να κάνει προτάσεις και για άλλες πόλεις της Ελλάδας. Θα πρέπει να δημιουργηθούν κέντρα δημιουργικής απασχόλησης των αναπήρων, όπου θα περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους. Για να φτάσουμε, όμως, σε αυτό το σημείο, ο ανάπηρος να σκέφτεται πώς θα περάσει τον ελεύθερο χρόνο του, θα πρέπει να έχει λύσει τα πρωτογενή προβλήματα διαβίωσης του. Μόνο έτσι θα μπορεί να αισθανθεί ότι λειτουργεί αυτόνομα και ότι δεν εξαρτάται από τους άμεσα συγγενείς του, που πολλές φορές δεν έχουν και τη δυνατότητα να καλύψουν αυτές τις ανάγκες, γιατί και οι ίδιοι πλήττονται από την ανεργία, αλλά και από άλλα ζητήματα.

Πολύ λίγοι είναι οι ανάπηροι που μπορούν να κάνουν αθλητισμό. Απ’ ό,τι γνωρίζω, η προσπάθεια των περισσοτέρων εξ αυτών, είναι τελείως προσωπική. Η βοήθεια της Πολιτείας είναι πολύ μικρή και προς αυτή την κατεύθυνση. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες μπορεί να τέλειωσαν, αλλά θα πρέπει να δημιουργηθούν καινούργιες υποδομές για να βοηθηθούν τα άτομα αυτά και να έχουν ουσιαστική πρόσβαση σ' αυτούς τους χώρους.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΕΡΝΙΔΑΚΗ -ΑΛΝΤΟΥΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής): Θα ήθελα να διευκρινίσω το εξής: Ο ρόλος της Επιτροπής μας δεν είναι στην ουσία να επιληφθεί κανενός θέματος. Σίγουρα, ρόλος της δεν είναι ούτε καν να μελετήσει την επιδοματική πολιτική της Κυβέρνησης. Εμείς, απλά, αναδεικνύουμε τα προβλήματα και κάνουμε προτάσεις. Το πώς θα υλοποιηθούν αυτές, είναι θέμα αφενός της εκτελεστικής εξουσίας και αφετέρου της ελληνικής κοινωνίας. Για να λυθούν τα θέματα αυτά, χρειάζονται σημαντικοί πόροι. Ο Έλληνας πολίτης, εάν δεν κρίνει ως σημαντικό το θέμα της επίλυσης των προβλημάτων των αναπήρων, από τη μια μεν θα τους λυπάται και θα θέλει κάπως να τους βοηθήσει, αλλά, από την άλλη, την ώρα που θα πρέπει να ψηφίσει εκείνον, που θα βοηθήσει αυτά τα θέματα, θα σκεφθεί περισσότερο τι θα μπει στην τσέπη του. Η ευαισθητοποίηση, λοιπόν, της κοινής γνώμης, δεν είναι κάτι που μπορούμε να απαξιώσουμε.

Η κυρία Νικολαϊδου έχει το λόγο.

ΒΕΡΑ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ: Θα ήθελα να πω ότι δε συμφωνώ με το να αφήσουμε στον πολίτη να σκεφθεί το οικονομικό θέμα. Επιμένουμε ότι η αντιμετώπιση των αναπήρων είναι θέμα της Πολιτείας. Η Επιτροπή μας μπορεί να προτείνει ακόμη και την ψήφιση ενός νόμου, με τον οποίο θα τεθεί η μέριμνα των αναπήρων στην Πολιτεία. Δεν είναι το θέμα ποιο υποψήφιο θα ψηφίσουμε για να λύσει το πρόβλημα των αναπήρων. Χρειάζεται εθνικός σχεδιασμός και κονδύλια πολύ συγκεκριμένα.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΕΡΝΙΔΑΚΗ - ΑΛΝΤΟΥΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής): Συμφωνώ μαζί σας. Επιμένω ότι η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να επηρεαστεί η Πολιτεία. Μπορείτε, βεβαίως, να καταθέσετε ένα υπόμνημα σας με την άποψη σας.

Ο κ. Μελάς έχει το λόγο.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΕΛΑΣ: Προσωπικά, σέβομαι την άποψη του καθενός. Όμως, δεν πρέπει να απαξιώνουμε κάποια πράγματα, που χρειάζεται να γίνουν για να βελτιωθεί η προσβασιμότητα των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Δε νομίζω ότι η ευαισθητοποίηση του πολίτη δε θα συμβάλει στο να ξεπεραστούν κάποια εμπόδια που υπάρχουν σήμερα. Δεν πρέπει να πούμε ότι η αστυνόμευση πρέπει να γίνει καλύτερη, ώστε να διευκολύνεται το άτομο που έχει κινητικά ή άλλα προβλήματα. Γνωρίζουμε ότι ένας στους δέκα είναι ανάπηροι. Το να ζητά από την Πολιτεία το κάθε σπίτι που έχει ανάπηρο να φτιάξει το ασανσέρ ή τη σκάλα, αντιλαμβάνεσθε ότι είναι πολύ δύσκολο. Μακάρι η οικονομία της Ελλάδας να ήταν τόσο ανθηρή, που να μπορούσε να το κάνει. Όλα αυτά τα σέβομαι, αλλά δεν είναι οι πρώτες προτεραιότητες της Πολιτείας.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΠΕΡΝΙΔΑΚΗ - ΑΛΝΤΟΥΣ (Πρόεδρος της Επιτροπής): Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι, βεβαίως, οι εισηγήσεις σας έχουν γίνει αποδεκτές επί της Αρχής, με την εννοείται μορφοποίηση που θα λάβουν, όπως όλες οι εισηγήσεις, στο τέλος.

Το λόγο έχει ο κ. Νασιώκας.

ΕΚΤΟΡΑΣ ΝΑΣΙΩΚΑΣ: Θέλω να συγχαρώ τους Εισηγητές για τη δουλειά που έκαναν και τον τρόπο που παρουσίασαν τις εισηγήσεις τους, διότι θεωρώ ότι το θέμα της προσβασιμότητας είναι πρώτο στην ιεράρχηση και ίσως το πιο σημαντικό.

Παρατηρώ και ζω την ελληνική κοινωνία να συνειδητοποιεί σιγά - σιγά το πώς -με ευθύνη του κράτους

αρχή